Η ευρω-θρησκοληψία.

Πηγή: Iskra.gr

Βροχή τρώνε τις σφαλιάρες από ΕΕ, ΗΠΑ και ΔΝΤ Τσίπρας και κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο.

Όταν ένας πρωθυπουργός και μια κυβέρνηση δεν διαθέτουν εναλλακτική λύση ανεξάρτητη από τους πιστωτές, τότε είναι καταδικασμένοι να υφίστανται τις πιο εξευτελιστικές ταπεινώσεις και να δέχονται τις πιο άθλιες επιβουλές.

Και η μόνη εναλλακτική λύση, ανεξάρτητη από τους πιστωτές, είναι η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, η οποία είναι και προϋπόθεση για ένα πρόγραμμα διεξόδου, ανάσας και ανασυγκρότησης της οικονομίας.

‘Οταν, όμως, Τσίπρας, Δραγασάκης, Τσακαλώτος, Σταθάκης ακούνε για έξοδο από το ευρώ, τους πιάνει τεταρταίος πυρετός. Η ευρω-πληξία τους δεν είναι άποψη, ούτε καν δόγμα. Ισοδυναμεί με θρησκοληψία.

Ν.Ζ.

Advertisements

Κωνσταντίνος Καβάφης 29/4/1863-29/4/1933

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

Κλέβουν τα αποθεματικά των νοσοκομείων, κλείνουν δομές στα νοσοκομεία.

Κυβέρνηση οδοστρωτήρας για τη δημόσια Υγεία.

Του Θοδωρή Πατσατζή
Πηγή: rproject.gr

Με κυβερνητική εντολή, την Πέμπτη 21/4, το υπουργείο Υγείας έδωσε εντολή στις διοικήσεις των δημόσιων νοσοκομείων να μεταφέρουν άμεσα τα ταμειακά τους διαθέσιμα στην Τράπεζα της Ελλάδας. Με λίγα λόγια κάλεσε τα δημόσια νοσοκομεία, σε μια χρονική περίοδο που σε πολλά νοσοκομεία λείπουν γάζες και γάντια, να δώσουν τα διαθέσιμά τους στον Στουρνάρα, ώστε να διασφαλιστούν οι δόσεις τους χρέους προς τους δανειστές.

Η κυβέρνηση Τσίπρα, που τόση προπαγάνδα κάνει τον τελευταίο χρόνο για να μας πείσει ότι έχει βαλθεί να αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική κρίση και την κατάρρευση στη δημόσια Υγεία λόγω των μνημονίων, αποδεικνύει ότι καθόλου δεν ενδιαφέρεται για το γεγονός ότι κλινικές και άλλες δομές των νοσοκομείων κλείνουν και ο κίνδυνος να πεθαίνει μαζικά ο φτωχόκοσμος λόγω ελλείψεων σε υλικά, φάρμακα, νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό, είναι εδώ και φάνηκε το χειμώνα του 2015-2016, με την αύξηση των θανάτων από τη γρίπη.

Η υποχρηματοδότηση των δημόσιων νοσοκομείων, όσο και το ότι εξακολουθούν, παρά τις αντίθετες δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, να μην επαναλειτουργούν τα εργαστήρια και τα υποκαταστήματα του ΠΕΔΥ (ΙΚΑ) που έκλεισαν ο Βορίδης και ο Γεωργιάδης και βέβαια η κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων, οδηγούν τον κόσμο σε ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα και κλινικές. Σε ιδιώτες που θησαυρίζουν αδρά τόσο στις πλάτες ασφαλισμένων και ανασφάλιστων, όσο και στις πλάτες των εργαζομένων τους.

Ασκληπιείο

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της τελευταίας εβδομάδας από το Ασκληπιείο. Ένα από τα μεγαλύτερα δημόσια νοσοκομεία της Αττικής και το μοναδικό στα νότια προάστια της Αθήνας, που η υποχρηματοδότησή του οδήγησε στην αναστολή της λειτουργίας της Μονάδας Τεχνητού Νεφρού. Η έλλειψη χρηματοδότησης δεν σημαίνει μόνο ότι δεν υπάρχουν υλικά στα νοσοκομεία, αλλά ότι επίσης δεν συντηρούνται και δεν επισκευάζονται όσο συχνά και γρήγορα θα έπρεπε.

Η Μονάδα Τεχνητού Νεφρού στο Ασκληπιείο ανέστειλε τη λειτουργία της γιατί, όπως ισχυρίζεται η διοίκηση του νοσοκομείου, ο ανταγωνισμός των εταιρειών επισκευής και συντήρησης, σε καιρούς μνημονιακής επιτήρησης και υποχρηματοδότησης, θέτει σε κίνδυνο την ασφαλή λειτουργία της Μονάδας. Οι συνέπειες θα είναι τραγικές, καθώς οι νεφροπαθείς θα πρέπει κάθε δυο μέρες είτε να τρέχουν για αιμοκαθάρσεις από δημόσιο νοσοκομείο σε δημόσιο νοσοκομείο, είτε θα πρέπει να πληρώσουν τους κλινικάρχες για να κάνουν τη θεραπεία τους.

Όλα στους ιδιώτες

Οι μεγαλοκλινικάρχες και τα διαγνωστικά κέντρα είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι από την κατάρρευση της δημόσιας Υγείας. Δεν είναι μόνο η υποχρηματοδότηση των νοσοκομείων άλλωστε και το κλείσιμο δομών και κλινικών που τους ευνοεί. Τους ευνοούν οι μνημονιακοί νόμοι για το εργασιακό καθεστώς, που τους επιτρέπουν να απολύουν αναίτια κόσμο ή να μην παρέχουν όλα τα εργασιακά δικαιώματα στους εργαζόμενούς τους. Πρόσφατο παράδειγμα είναι η απόλυση εργαζομένου στη Βιοκλινική που ανήκει στη Βιοϊατρική.

Η απόλυση αποδεικνύει πόσο λίγο ενδιαφέρει τους μεγαλοεργοδότες των ιδιωτικών διαγνωστικών κέντρων και κλινικών η δημόσια Υγεία και η υγεία ακόμη και των δικών τους εργαζομένων. Ο εργαζόμενος απολύθηκε για να τρομοκρατηθούν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι της Βιοκλινικής, καθώς τόλμησε να απαιτήσει να του διενεργηθούν ιατρικές εξετάσεις για έλεγχο λόγω πιθανότητας μόλυνσης από μεταδιδόμενη ασθένεια. Ο κίνδυνος αυτός οφείλεται σε έλλειψη του απαραίτητου χειρουργικού εξοπλισμού.

Δικαιολογούνται τέτοια διαγνωστικά κέντρα να έχουν ελλείψεις σε ζητήματα υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων και των χρηστών Υγείας; Ξεκάθαρα όχι, όταν μια απλή αιματολογική εξέταση για την έλλειψη βιταμίνης D στη Βιοϊατρική (την εξέταση δεν την καλύπτει ο ΕΟΠΥΥ) κοστίζει 33 ευρώ. Οι μεγαλοκλινικάρχες θησαυρίζουν, αλλά αδιαφορούν για την υγεία μας.

Και η κυβέρνηση, που θα είχε πρωταρχικό της μέλημα την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, κλείνει τα μάτια και συμβάλλει μάλιστα στο να θησαυρίσουν ακόμη περισσότερο. Στα τέλη Ιούνη, ίσως και νωρίτερα λόγω της έλλειψης χρημάτων, τα ιατρεία όσων ΠΕΔΥ (ΙΚΑ) λειτουργούν σε χώρους που ενοικιάζονται από ιδιώτες, είτε θα μεταφερθούν σε άλλα υποκαταστήματα του ΠΕΔΥ, είτε θα κλείσουν.

ΠΕΔΥ Αγίου Ιερόθεου

Το παράδειγμα του ΠΕΔΥ Αγίου Ιερόθεου στο Περιστέρι μαρτυρά το πόσο δεν νοιάζεται η κυβέρνηση αυτή για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Στο Περιστέρι, μια πόλη με 250.000 κατοίκους, μέχρι το νόμο της ΝΔ για τον ΕΟΠΥΥ, λειτουργούσαν 5 υποκαταστήματα ΙΚΑ. Τώρα λειτουργούν 2. Αυτό του Αγίου Ιερόθεου και το κεντρικό του Περιστερίου.

Το υποκατάστημα του Αγίου Ιερόθεου θα κλείσει και, σύμφωνα με την κυβέρνηση, θα μεταφερθεί μάλλον στο Κέντρο Υγείας Περιστερίου, που βρίσκεται σε απόσταση 10 περίπου χιλιομέτρων από το ΠΕΔΥ Αγίου Ιερόθεου και δεν συνδέεται με δημοτική συγκοινωνία. Σε αυτή την περίπτωση θα διασωθεί τουλάχιστον το τμήμα Νεογνών, το μοναδικό αντίστοιχο του ΠΕΔΥ σε όλη τη Δυτική Αθήνα.

Αν ισχύσει όμως το δεύτερο σενάριο, η μεταφορά δηλαδή των ιατρείων του στο ΠΕΔΥ Πετρούπολης, τότε πέρα από το ότι δεν υπάρχει εύκολη μετάβαση με μέσα μαζικής μεταφοράς για τους 100.000 περίπου κάτοικους της περιοχής, θα σταματήσει και η λειτουργία του τμήματος νεογνών, καθώς στο ΠΕΔΥ Πετρούπολης δεν υπάρχουν οι απαιτούμενοι χώροι και υποδομές.

Ήδη η ΛΑΕ Περιστερίου προχώρησε σε δράσεις ενημέρωσης των κατοίκων της περιοχής και θα συνεχίσει τη δραστηριότητά της γι’ αυτό το θέμα. Ταυτόχρονα τη Δευτέρα 18 Απρίλη, συνάντηση με την ομοσπονδία των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία, την ΠΟΕΔΗΝ, πραγματοποίησε αντιπροσωπεία της ΛΑΕ που την αποτελούσαν οι Παναγιώτης Λαφαζάνης, Δημήτρης Στρατούλης, Αντώνης Νταβανέλος και Θοδωρής Μόσχοβος.

Αυτή τη στιγμή μαζί με τη μεγάλη μάχη του ασφαλιστικού χρειάζεται ένα ισχυρό μέτωπο με τους εργαζόμενους στη δημόσια Υγεία, για να σώσουμε τα δημόσια νοσοκομεία, τα ΠΕΔΥ που κινδυνεύουν με κλείσιμο, για να διεκδικήσουμε να ξαναλειτουργήσουν τα ΠΕΔΥ, τα εργαστήριά τους και τα νοσοκομεία που έχουν κλείσει, για να διεκδικήσουμε πραγματικά δημόσια και δωρεάν πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες Υγείας.

Γαλλία: Το κίνημα αντέχει, εξελίσσεται και αντιμετωπίζει προκλήσεις.

Του Αλέξη Λιοσάτου
Πηγή: rproject.gr

Το λαϊκό κίνημα στη Γαλλία που ξέσπασε με αφορμή την αντεργατική μεταρρύθμιση της Ελ Κομρί, αντέχει, περνώντας μάλιστα από δύσκολες εξετάσεις: τις διακοπές του Πάσχα.

Με κλει­στά σχο­λεία και σχο­λές, η νε­ο­λαία συ­νέ­χι­σε να απο­τε­λεί πόλο ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης της κοι­νω­νί­ας, κα­λώ­ντας τη να στα­θεί «NuitDebout» (=όρθια τη νύχτα). Οι κα­τα­λή­ψεις πλα­τειών σε πε­ρισ­σό­τε­ρες από 60 πό­λεις συ­νε­χί­ζο­νται κα­θη­με­ρι­νά από τις 31 Μάρτη, όπως και οι κα­τα­λή­ψεις σχο­λεί­ων και οι οδο­μα­χί­ες με την αστυ­νο­μία του Ολάντ.

Η γαλ­λι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή βρί­σκε­ται σε μια φάση «μπρα ντε φερ». Το κί­νη­μα των πλα­τειών έχει αδυ­να­μί­ες, υπο­χρε­ω­τι­κά μα­θαί­νει πολλά πράγ­μα­τα «επι­τό­που», στε­ρεί­ται πο­λι­τι­κής πρό­τα­σης, κα­λεί­ται δίχως τε­χνο­γνω­σία να αντι­με­τω­πί­σει το ζή­τη­μα των γρα­φειο­κρα­τι­κών ηγε­σιών και έχει απέ­να­ντί του σύσ­σω­μο και πα­νί­σχυ­ρο τον αστι­κό συρ­φε­τό. Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, Δεξιά και Ακρο­δε­ξιά, με τη συ­μπαι­γνία των ΜΜΕ, συ­γκρο­τούν ένα μαύρο μέ­τω­πο που απαι­τεί την εκ­κέ­νω­ση των πλα­τειών, επεν­δύ­ει στον κοι­νω­νι­κό αυ­το­μα­τι­σμό, συ­κο­φα­ντεί τις κα­τει­λημ­μέ­νες πλα­τεί­ες ως «πηγή βίας και ανο­μί­ας». Η αστυ­νο­μι­κή βία γί­νε­ται όλο και πιο κτη­νώ­δης, τα ΜΑΤ χτυ­πά­νε αδια­κρί­τως νέους και ηλι­κιω­μέ­νους, ασφα­λί­τες πα­ρει­σφρέ­ουν στις δια­δη­λώ­σεις και συλ­λαμ­βά­νουν δε­κά­δες. Γάλ­λοι αγω­νι­στές χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά μας με­τέ­φε­ραν την εμπει­ρία τους με τη φράση «τέ­τοιο ξύλο δεν τρώ­γα­με ούτε από τον Σαρ­κο­ζί».

Κι όμως, η πο­λι­τι­κή κρίση βα­θαί­νει. Ο Ολάντ έχει δη­μο­τι­κό­τη­τα που τεί­νει σε μο­νο­ψή­φιο νού­με­ρο, έχει απέ­να­ντί του με­γά­λο τμήμα του κόμ­μα­τός του και δυ­σκο­λεύ­ε­ται να το ελέγ­ξει. Προ­χω­ρεί σε φρα­στι­κές πα­ρα­χω­ρή­σεις και καλεί σε προ­σχη­μα­τι­κό διά­λο­γο, επι­διώ­κο­ντας να πε­ριο­ρί­σει τις αντι­δρά­σεις. Κιν­δυ­νεύ­ει να έχει κρί­σι­μες απώ­λειες κατά την ψή­φι­ση της αντερ­γα­τι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης και γι’ αυτό τρε­νά­ρει την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δια­δι­κα­σία ψή­φι­σης, που πλέον δεί­χνει να με­τα­το­πί­ζε­ται για αρχές Ιου­νί­ου, σε μια προ­σπά­θεια να πα­ρου­σιά­σει η αντί­στα­ση ση­μά­δια κό­πω­σης. Η Δεξιά και το ακρο­δε­ξιό κόμμα Λε Πεν επί­σης τα­λα­νί­ζο­νται από εσω­τε­ρι­κές διαι­ρέ­σεις και δια­μά­χες, που έχουν έρθει στην επι­φά­νεια μετά το ξέ­σπα­σμα του κι­νή­μα­τος.

Αυτή η ει­κό­να για την ώρα «πεί­θει» τον κόσμο ότι αξί­ζει να πο­λε­μή­σει, ότι υπάρ­χουν πι­θα­νό­τη­τες νίκης. Δίνει χρόνο στα κέ­ντρα αγώνα στις πλα­τεί­ες να ορ­γα­νω­θούν κα­λύ­τε­ρα. Η δύ­να­μη των πλα­τειών γί­νε­ται ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη από το γε­γο­νός ότι σπάει στην πράξη η τρο­μο­κρα­τία του στρα­τιω­τι­κού νόμου, δη­μιουρ­γώ­ντας μια απε­λευ­θε­ρω­τι­κή αί­σθη­ση ανά­κτη­σης της δη­μο­κρα­τί­ας από τα κάτω.

Οι δυ­να­τό­τη­τες νίκης είναι εδώ

Η κα­τά­στα­ση δεν εν­δεί­κνυ­ται για αι­σιο­δο­ξία δίχως μέτρο. Η κυ­ρί­αρ­χη τάξη, που αρ­χι­κά αιφ­νι­διά­στη­κε, σή­με­ρα ανα­διορ­γα­νώ­νε­ται, ανα­ζη­τώ­ντας όλο και αντι­δρα­στι­κό­τε­ρη φυγή προς τα εμπρός. Ωστό­σο ο «κά­μπος είναι ξερός», και μπο­ρεί ανά πάσα στιγ­μή να πάρει φωτιά.

Πόσο περιορισμένοι είναι οι πόροι για την κοινωνική ασφάλιση;

Του Ηλία Ιωακείμογλου
Πηγή: rproject.gr

Ο περιορισμός των δαπανών για τη στήριξη των ασφαλιστικών ταμείων, η συνακόλουθη αύξηση των εισφορών και η μείωση των συντάξεων, βασίζονται στην ιδέα ότι “λεφτά δεν υπάρχουν”, άρα οι πόροι που μπορούν να διατεθούν για κοινωνική ασφάλιση είναι περιορισμένοι.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όμως, οι δη­μό­σιοι πόροι που δια­τί­θε­νται για τα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία πε­ριο­ρί­ζο­νται όχι επει­δή γε­νι­κώς “δεν υπάρ­χουν λεφτά” αλλά επει­δή έτσι απο­φά­σι­σε η πο­λι­τι­κή εξου­σία. Για να γίνει κα­τα­νοη­τό αυτό, ας δούμε ποιοι πα­ρά­γο­ντες κα­θο­ρί­ζουν τις δα­πά­νες για την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση:

1. Η πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα της ερ­γα­σί­ας.
2. Ο αριθ­μός των απα­σχο­λου­μέ­νων.
3. H πρω­το­γε­νής δια­νο­μή του προ­ϊ­ό­ντος που σχη­μα­τί­ζει τα μικτά ει­σο­δή­μα­τα της ερ­γα­σί­ας και της ιδιο­κτη­σί­ας (κέρδη, τόκοι, πρό­σο­δοι) πριν τις ανα­δια­νε­μη­τι­κές επι­πτώ­σεις της δη­μο­σιο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής.
4. Οι (πραγ­μα­τι­κοί) φο­ρο­λο­γι­κοί συ­ντε­λε­στές επί της ερ­γα­σί­ας και επί της ιδιο­κτη­σί­ας, βάσει των οποί­ων προ­κύ­πτουν τα φο­ρο­λο­γι­κά έσοδα.
5. Το ύψος των δη­μο­σί­ων δα­πα­νών, που επη­ρε­ά­ζε­ται σε με­γά­λο βαθμό από τα φο­ρο­λο­γι­κά έσοδα.
6. Η διάρ­θρω­ση των δη­μο­σί­ων δα­πα­νών (δη­λα­δή η ιε­ράρ­χη­ση των στό­χων που πρέ­πει να ικα­νο­ποι­η­θούν με αυτές τις δα­πά­νες), επο­μέ­νως το πο­σο­στό των δα­πα­νών αυτών που θα δια­τε­θούν για την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση.

Οι με­τα­βο­λές των έξι πα­ρα­πά­νω με­γε­θών μπο­ρούν να εξη­γή­σουν γιατί οι δη­μό­σιοι πόροι που δια­τί­θε­νται για το ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα είναι τόσο “σπά­νιοι”:

Η πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα της ερ­γα­σί­ας βρί­σκε­ται σή­με­ρα σε επί­πε­δο 13% χα­μη­λό­τε­ρο ένα­ντι του 2007 και η αντί­στοι­χη μεί­ω­ση της απα­σχό­λη­σης είναι 16%. Στην Ελ­λά­δα, έχει πραγ­μα­το­ποι­η­θεί ση­μα­ντι­κή πρω­το­γε­νής (δη­λα­δή πριν από την φο­ρο­λό­γη­ση) ανα­δια­νο­μή του ει­σο­δή­μα­τος σε βάρος των ερ­γα­ζο­μέ­νων τά­ξε­ων: προ­κύ­πτει από τα στοι­χεία των Εθνι­κών Λο­γα­ρια­σμών, ότι η μείωση ει­σο­δή­μα­τος των μι­σθω­τών ήταν από 85 σε 57 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια με­τα­ξύ 2009 και 2016 (πρό­κει­ται για απώ­λεια 33% σε τρέ­χου­σες τιμές χωρίς να λά­βου­με υπόψη μας την αύ­ξη­ση του δεί­κτη τιμών κα­τα­να­λω­τή κατά 6,5% με­τα­ξύ 2009 και 2016, την επί­πτω­ση της φο­ρο­λο­γί­ας και της αύ­ξη­σης των ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών).

Τα φο­ρο­λο­γι­κά έσοδα εξαρ­τώ­νται από τα ει­σο­δη­μα­τι­κά με­ρί­δια και τους φο­ρο­λο­γι­κούς συ­ντε­λε­στές που τους αντι­στοι­χούν. Η οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή που ασκή­θη­κε κατά τα τε­λευ­ταία εί­κο­σι πε­ρί­που έτη, οδή­γη­σε αφε­νός μεν στην πρω­το­γε­νή ανα­δια­νο­μή του ει­σο­δή­μα­τος σε βάρος των ερ­γα­ζο­μέ­νων, αφε­τέ­ρου δε μεί­ω­σε (ή αύ­ξη­σε συ­γκρι­τι­κά λι­γό­τε­ρο) τους πραγ­μα­τι­κούς[1] φο­ρο­λο­γι­κούς συ­ντε­λε­στές επί των κερ­δών και αύ­ξη­σε τους συ­ντε­λε­στές επί των ει­σο­δη­μά­των της ερ­γα­σί­ας. Εφήρ­μο­σε, δη­λα­δή, μειω­μέ­νους φο­ρο­λο­γι­κούς συ­ντε­λε­στές στο αυ­ξα­νό­με­νο με­ρί­διο των κερ­δών και αυ­ξη­μέ­νους συ­ντε­λε­στές στο μειού­με­νο με­ρί­διο της ερ­γα­σί­ας. Αυτό είχε ως απο­τέ­λε­σμα, τα φο­ρο­λο­γι­κά έσοδα να μειω­θούν ένα­ντι αυτών που θα υπήρ­χαν εάν οι αυ­ξη­μέ­νοι φο­ρο­λο­γι­κοί συ­ντε­λε­στές εφαρ­μό­ζο­νταν επί του αυ­ξα­νό­με­νου με­ρι­δί­ου της ιδιο­κτη­σί­ας (δη­λα­δή επί των κερ­δών, των τόκων και των προ­σό­δων).

Η δη­μο­σιο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή, μειώ­νο­ντας τα φο­ρο­λο­γι­κά βάρη των ει­σο­δη­μά­των της ιδιο­κτη­σί­ας (κέρδη, τόκοι, πρό­σο­δοι), στη διάρ­κεια μιας ιστο­ρι­κής πε­ριό­δου κατά την οποία τα εν λόγω ει­σο­δή­μα­τα αυ­ξά­νο­νταν θε­α­μα­τι­κά (πριν την κρίση), υπο­νό­μευ­σε την ορ­θο­λο­γι­κή εφαρ­μο­γή κα­νό­νων που θα αύ­ξα­ναν απο­τε­λε­σμα­τι­κά τα φο­ρο­λο­γι­κά έσοδα, και μέσω αυτών τις δη­μό­σιες δα­πά­νες. Η δη­μο­σιο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή που ασκή­θη­κε προ­σέ­φε­ρε απαλ­λα­γές στις οι­κο­νο­μι­κά ισχυ­ρές κοι­νω­νι­κές τά­ξεις, και κα­τέ­φευ­γε εξ αυτού του γε­γο­νό­τος στον δα­νει­σμό, χρε­ώ­νο­ντας έτσι τις μελ­λο­ντι­κές γε­νε­ές ερ­γα­ζο­μέ­νων για την απο­πλη­ρω­μή του αυ­ξη­μέ­νου δη­μο­σί­ου χρέ­ους. Ανε­ξαρ­τή­τως προ­θέ­σε­ων, η πο­λι­τι­κή αυτή, ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κή και τα­ξι­κή, λει­τούρ­γη­σε ως Δού­ρειος Ίππος για την δρα­στι­κή πε­ρι­στο­λή των δη­μο­σί­ων δα­πα­νών και την εξ αυτής προ­κύ­πτου­σα ανά­γκη ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης της πα­ρα­γω­γής δη­μό­σιων αγα­θών. Στη διάρ­κεια της κρί­σης, η ίδια προ­νο­μια­κή με­τα­χεί­ρι­ση του κε­φα­λαί­ου συ­νε­χί­ζε­ται.

Στα πα­ρα­πά­νω θα πρέ­πει να προ­σθέ­σου­με και τις πο­λι­τι­κές επι­λο­γές που αφο­ρούν στο πο­σο­στό των συ­νο­λι­κών δα­πα­νών που πρέ­πει να δια­τε­θεί στο ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα. Η πο­λι­τι­κή εξου­σία έχει απο­φα­σί­σει ότι είναι θε­μι­τό να ζουν οι ηλι­κιω­μέ­νοι μέσα στη φτώ­χεια, ως πε­ριτ­τός πλη­θυ­σμός, και ανα­λό­γως ορί­ζει το πο­σο­στό των δη­μό­σιων δα­πα­νών που θα δια­τε­θεί για τις συ­ντά­ξεις. Είναι επι­λο­γή με πο­λι­τι­κό και αξια­κό πε­ριε­χό­με­νο – εν προ­κει­μέ­νω το αξια­κό πε­ριε­χό­με­νο του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού.

Εν κα­τα­κλεί­δι, οι πόροι που δια­τί­θε­νται για το ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα είναι πε­ριο­ρι­σμέ­νοι εξαι­τί­ας απο­φά­σε­ων που λή­φθη­καν στο πα­ρελ­θόν και λαμ­βά­νο­νται τώρα:

Απο­φά­σεις που οδή­γη­σαν στην οι­κο­νο­μι­κή συ­ντρι­βή, μεί­ω­σαν δρα­μα­τι­κά την πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα και την απα­σχό­λη­ση, επο­μέ­νως το συ­νο­λι­κό πα­ρα­γό­με­νο προ­ϊ­όν.

Απο­φά­σεις που με­τέ­τρε­ψαν τον συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­με­ων με­τα­ξύ επι­χει­ρή­σε­ων και ερ­γα­ζο­μέ­νων στην αγορά ερ­γα­σί­ας και οδή­γη­σαν στην ανα­δια­νο­μή του προ­ϊ­ό­ντος υπέρ του κε­φα­λαί­ου και σε βάρος της ερ­γα­σί­ας.

Απο­φά­σεις για υψηλή φο­ρο­λό­γη­ση των ει­σο­δη­μά­των ερ­γα­σί­ας, που φθί­νουν τα­χύ­τα­τα, και χα­μη­λή φο­ρο­λό­γη­ση των ει­σο­δη­μά­των του κε­φα­λαί­ου, που μειώ­θη­καν ορια­κά στη διάρ­κεια της κρί­σης. Επο­μέ­νως, απο­φά­σεις που οδη­γούν σε φο­ρο­λο­γι­κά έσοδα μι­κρό­τε­ρα από αυτά που θα υπήρ­χαν με μια πιο δί­καιη φο­ρο­λό­γη­ση των ει­σο­δη­μα­τι­κών με­ρι­δί­ων κε­φα­λαί­ου και ερ­γα­σί­ας. Συ­ντη­ρού­νται και αυ­ξά­νο­νται έτσι οι πιέ­σεις για αντί­στοι­χη μεί­ω­ση των δη­μο­σί­ων δα­πα­νών.

Σε αυτές τις μειω­μέ­νες δα­πά­νες εφαρ­μό­ζε­ται εν συ­νε­χεία ένας μι­κρός συ­ντε­λε­στής δα­πα­νών για τα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία επει­δή η πο­λι­τι­κή εξου­σία κρί­νει ότι δεν πρέ­πει να είναι με­γα­λύ­τε­ρος. Αυτό της υπο­δει­κνύ­ει το αξια­κό σύ­στη­μα, η ιδε­ο­λο­γία που εκ­προ­σω­πεί.

Η γε­νι­κή κα­τεύ­θυν­ση για την ανα­τρο­πή αυτού του κα­θε­στώ­τος που εξα­θλιώ­νει τους συ­ντα­ξιού­χους αλλά και τους ερ­γα­ζό­με­νους μέσω των εξο­ντω­τι­κών ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών προ­κύ­πτει εξ αντι­θέ­του από την πα­ρα­πά­νω ανά­λυ­ση:

Το προ­ϊ­όν πρέ­πει να αυ­ξη­θεί σε πρώτη φάση στο επί­πε­δο του 2008, στα 240 εκα­τομ­μύ­ρια πε­ρί­που χάρη στην ανόρ­θω­ση της πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τας και της απα­σχό­λη­σης. Εάν αυτό δεν μπο­ρεί το επι­τύ­χει το κα­πι­τα­λι­στι­κό κα­θε­στώς (και όλες οι προ­βλέ­ψεις για τις επό­με­νες δύο δε­κα­ε­τί­ες, από όλες τις πλευ­ρές δεί­χνουν ότι δεν μπο­ρεί) θα πρέ­πει να τα επι­τύ­χου­με εμείς. Εάν δεν μπο­ρούν εκεί­νοι, θα πρέ­πει να μπο­ρέ­σου­με να το αλ­λά­ξου­με εμείς με­τα­σχη­μα­τί­ζο­ντας το πα­ρα­γω­γι­κό σύ­στη­μα και τις πα­ρα­γω­γι­κές σχέ­σεις.

Τα φο­ρο­λο­γι­κά έσοδα από τα ει­σο­δή­μα­τα της ιδιο­κτη­σί­ας (τόκοι, κέρδη, πρό­σο­δοι) πρέ­πει να αυ­ξη­θούν. Αυτό δεν αφορά μόνο τα τω­ρι­νά ή μελ­λο­ντι­κά ει­σο­δή­μα­τα αλλά και τα πα­ρελ­θό­ντα που έχουν απο­κρυ­σταλ­λω­θεί υπό τη μορφή ακί­νη­της και κι­νη­τής πε­ριου­σί­ας. Στο ση­μείο αυτό ισχύ­ουν τα σχέ­δια που είχαν εκ­πο­νη­θεί από τον παλιό Σύ­ρι­ζα, πριν τη με­τάλ­λα­ξη. Η αύ­ξη­ση των συ­νο­λι­κών δη­μο­σί­ων δα­πα­νών, που θα συ­νο­δεύ­ει την αύ­ξη­ση των δη­μο­σί­ων εσό­δων, θα επι­τρέ­ψει την αύ­ξη­ση της δη­μό­σιας δα­πά­νης για την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση, ιδιαί­τε­ρα εάν το πο­σο­στό των εν λόγω δα­πα­νών στις συ­νο­λι­κές δα­πά­νες αυ­ξη­θεί (με πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις). Αυ­το­νό­η­το είναι, βε­βαί­ως, ότι το βάρος του χρέ­ους επί των δη­μό­σιων οι­κο­νο­μι­κών πρέ­πει να εξα­λει­φθεί στο με­γα­λύ­τε­ρο μέρος του.

Και με­ρι­κές διευ­κρι­νί­σεις: όλα αυτά δεν είναι στό­χοι μόνο μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς. Πρέ­πει να είναι και πε­ριε­χό­με­νο αγώνα μιας Αρι­στε­ράς που αντι­στέ­κε­ται πολύ πριν γίνει, εν­δε­χο­μέ­νως, κυ­βέρ­νη­ση. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, οι ίδιες οι συν­θή­κες για την ικα­νο­ποί­η­ση άμε­σων ανα­γκών των κυ­ριαρ­χού­με­νων κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων απαι­τούν τη λήψη απο­φά­σε­ων με αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα. Αρκεί να ανα­λο­γι­στεί κά­ποιος έναν-έναν από τους πα­ρα­πά­νω στό­χους και να ανα­ρω­τη­θεί εάν μπο­ρούν να επι­τευ­χθούν από “ένα νέο ΕΑΜ” το οποίο “δεν θα αφορά τον σο­σια­λι­σμό”.

Η σο­σια­λι­στι­κή πο­ρεία, εδώ και τώρα, είναι ζω­τι­κή ανά­γκη του πα­ρό­ντος, την υπο­δει­κνύ­ουν τα άμεσα κα­θή­κο­ντα της Αρι­στε­ράς.

[1] Οι θε­σμι­κά ορι­ζό­με­νοι φο­ρο­λο­γι­κές συ­ντε­λε­στές επί των κερ­δών είναι κατά πολύ υψη­λό­τε­ροι από τους πραγ­μα­τι­κούς συ­ντε­λε­στές, αυ­τούς δη­λα­δή που προ­κύ­πτουν απο­λο­γι­στι­κά στο τέλος του έτους, μετά την φο­ρο­λό­γη­ση. Η δια­φο­ρά αυτή οφεί­λε­ται σε σειρά φο­ρο­α­παλ­λα­γών ή λο­γι­στι­κών “πα­ρα­θύ­ρων” που επι­τρέ­πουν την φο­ρο­α­πο­φυ­γή.

Δεν είναι τέταρτο μνημόνιο, είναι κάτι πολύ χειρότερο.

Του Θέμη Τζήμα
Πηγή: tvxs.gr

Η ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται να υπογράψει κάτι πολύ χειρότερο από ένα 4ο μνημόνιο: ετοιμάζεται να καταθέσει στη Βουλή το σχέδιο για ένα διαρκή στο χρόνο, μηχανισμό επιβολής οικονομικών μέτρων, αυτοματοποιημένα, δηλαδή ασχέτως πολιτικών επιλογών που τυχόν θα προκύπτουν από εκλογικές αναμετρήσεις, βάσει μάλιστα δημοσιονομικών και όχι οικονομικών κριτηρίων.

Πρόκειται για ένα μηχανισμό στη σύλληψή του και στην εν δυνάμει εφαρμογή του, υπέρ-συνταγματικής ισχύος, αφού θα πρέπει να επιβάλλει την ισχύ του έναντι των όποιων αλλαγών στη σύνθεση της Βουλής και στην κυβέρνηση. Ή αλλιώς για ένα μηχανισμό ευθέως αντισυνταγματικής λειτουργίας, δεδομένου ότι κάμπτει τη λαϊκή κυριαρχία στις βασικότερες θεσμικές λειτουργίες δια των οποίων η τελευταία υλοποιείται.

Σε αντίθεση με το συνταγματικό δημοσιονομικό φρένο για παράδειγμα της Γερμανίας, που μπορεί μεν να είναι απαράδεκτο πολιτικά αλλά τουλάχιστον έχει υιοθετηθεί δια μιας συνταγματικώς ορθής οδού, εν προκειμένω με ένα νόμο τυπικής ισχύος έρχεται να επιβληθεί ένας μηχανισμός που θα υπερκεράσει τις θεμελιώδεις συνταγματικές διατάξεις. Για να το θέσουμε αλλιώς: η Βουλή δεν θα κληθεί να ψηφίσει απλά ένα ακόμα – έστω εν δυνάμει – πακέτο μέτρων φτωχοποίησης.

Θα κληθεί να νομοθετήσει, κατά παράβαση του συντάγματος, ένα μηχανισμό παγίωσης του μνημονιακού καθεστώτος εναντίον όποιας τυχόν διαφορετικής, μελλοντικής επιλογής του ελληνικού λαού. Είναι ένα καθεστώς, ένας τρόπος ρύθμισης της πολιτικής και πολιτειακής ζωής της χώρας, που με πρόσχημα την εξυπηρέτηση δημοσιονομικών στόχων εγκαθιστά ως μόνιμους πυλώνες, τον εφαρμοσμένο νεοφιλελευθερισμό και τη μεταφορά κυριαρχίας σε θεσμούς ανεξέλεγκτους από τη λαϊκή κυριαρχία. Η λεγόμενη αυτονομία της κεντρικής τράπεζας και το ΤΑΙΠΕΔ αποτελούν ήδη δύο τέτοιους βασικούς μηχανισμούς. Ο νέος μηχανισμός που έρχεται, ολοκληρώνει το καθεστώς, εντός του οποίου ο ελληνικός λαός θα καλείται να επιλέγει μόνο και απλώς διαφορετικούς διαχειριστές, της ίδιας πολιτικής, η οποία αποφασίζεται από τους “έξω” και από τους “πάνω”.

Το δεύτερο στοιχείο του λεγόμενου 4ου μνημονίου είναι – όπως συζητούσαμε με ένα φίλο οικονομολόγο – η πρωτοφανής στην οικονομική ιστορία, υιοθέτηση ενός μοντέλου αυτόματων αποσταθεροποιητών. Δηλαδή, κάθε φορά που, λόγω συρρίκνωσης του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, οι εξωπραγματικοί δημοσιονομικοί στόχοι δεν θα πιάνονται, αντί να έχουμε σταθεροποιητές, δηλαδή μέτρα τόνωσης της οικονομικής κίνησης ώστε τελικά με βιώσιμο τρόπο να βελτιωθούν και τα δημόσια οικονομικά, θα έχουμε μέτρα περαιτέρω επιδείνωσης του φαύλου κύκλου, με ακόμα μεγαλύτερη καταβύθιση της οικονομικής κίνησης και του βιοτικού επιπέδου, άρα με ακόμα μεγαλύτερο κόστος για την επίτευξη δημοσιονομικών στόχων, οι οποίοι ούτως ή άλλως δεν θα είναι βιώσιμοι στο χρόνο. Κοινώς, αν τα προηγούμενα μνημόνια οι κυβερνήσεις έφερναν την ψήφιση μέτρων με καταστροφικά αποτελέσματα στο εδώ και στο σήμερα, η παρούσα κυβέρνηση φέρνει την ψήφιση τέτοιου τύπου μέτρων στο εδώ και στο διηνεκές. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για αυτόματους αποσταθεροποιητές, στο πλαίσιο μιας δημοσιονομικής παράνοιας.

Όλα αυτά γίνονται για τρεις λόγους: Πρώτον, για μια αόριστη υπόσχεση περί επιμήκυνσης ή και άλλων μεθόδων διακανονισμού του χρέους, κάποια στιγμή στο μέλλον και με ελάχιστο πραγματικό όφελος για τον ελληνικό λαό. Δεύτερον, για να κρατηθεί στην κυβέρνηση μια τυχοδιωκτική ομάδα. Τρίτον, επειδή ούτως ή άλλως τα προηγούμενα μνημόνια οδηγούσαν πάνω-κάτω σε αυτήν την εξέλιξη, μέσα από το σχήμα “εσωτερική υποτίμηση-νεοαποικιακή εξάρτηση”. Σχήμα που ο λαός απέρριψε το καλοκαίρι στο δημοψήφισμα, αλλά η κυβέρνηση επανέφερε μαζί με τα κόμματα της αντιπολίτευσης πριν από τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου.

Δεν είναι λοιπόν 4ο μνημόνιο αυτό που έρχεται. Είναι η ολοκλήρωση της αλλαγής καθεστώτος, το τέλος της Γ’ ελληνικής δημοκρατίας.

Όταν πληρώναμε φόρους για τα ούρα, τα γένια, τα στήθη και το… αίμα μας!

Φορολογία και… τρέλα!

Πηγή: tvxs.gr από National Geographic

Οι φόροι είναι κάτι τόσο σίγουρο για τον καθένα μας, όσο και ο θάνατος. Κι αν ο θάνατος δεν αλλάζει, οι φόροι έχουν τουλάχιστον αυτή την ευελιξία… Κατά τους αιώνες οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο έχουν επιβάλει φόρους στα πάντα. Από τα ούρα και τα γένια των πολιτών τους, μέχρι το μέλλον των παιδιών τους, τους μαστούς των γυναικών τους και το χώμα των νεκρών τους.

Αυτοί είναι μερικοί από τους παράξενους φόρους που έχουν επιβληθεί ανά τους αιώνες κι ευτυχώς δεν έχουμε πια:

Ο φόρος τουαλέτας της Αρχαίας Ρώμης

Οι Αρχαίοι Ρωμαίοι θεωρούσαν πολύτιμα τα ούρα εξαιτίας της περιεκτικότητας τους σε αμμωνία. Βρήκαν λοιπόν σε αυτή, τον φυσικό εχθρό της βρωμιάς, πολύτιμο για το πλύσιμο ρούχων ακόμα και για τη λεύκανση των δοντιών τους. Κι όπως όλα τα πολύτιμα αγαθά, έπρεπε να φορολογηθεί.

Ο αυτοκράτορας Βεσπασιανός λοιπόν, βρήκε τρόπο να κερδίζει χρήματα από τη φορολόγηση των ούρων που συγκεντρώνονταν στα δημόσια ουρητήρια της εποχής. Ακόμα και οι πλούσιοι όμως έβρισκαν αυτόν τον φόρο αηδιαστικό.

«Όταν ο γιος του, ο Τίτος, τον κατηγόρησε ότι έβαλε φόρο ακόμα και στα ούρα, ο Βεσπασιανός έβαλε ένα κέρμα μπροστά στη μύτη του και τον ρώτησε αν του μύριζε άσχημα. Όχι, απάντησε ο Τίτος. Κι όμως αυτό προέρχεται από τον φόρο στα ούρα, του είπε ο αυτοκράτορας», έγραψε ο  Σουητώνιος στη «Ζωή των Καισάρων» περίπου το 120 μ.Χ.

Ο φόρος των τριχωτών Ευρωπαίων

Πολλές φορές στην ευρωπαϊκή ιστορία, οι νομοθέτες «έφαγαν τα μουστάκια τους» με τους πολίτες, καθώς προσπάθησαν να τα φορολογήσουν!

Ο Ερρίκος ο Η’ της Αγγλίας φορολόγησε τα… τριχωτά πρόσωπα το 1535. Το ύψος του φόρου αυξανόταν μάλιστα ανάλογα με το κοινωνικό στάτους του γενειοφόρου.  Ο ίδιος πάντως, αν και είχε μούσι, ήταν η εξαίρεση του κανόνα.

Ο Ρώσος τσάρος και μεταρρυθμιστής Πέτρος ο Μέγας επέβαλε επίσης φόρο στα μούσια το 1698. Ο φιλοευρωπαίος Πέτρος ο Μέγας θεωρούσε την πανταχού παρούσα ρωσική γενειάδα ως ένα σύμβολο της στασιμότητας και οπισθοδρομικότητας του έθνους του. Έτσι οι μουσάτοι έπρεπε να καταβάλουν ένα σημαντικό ποσό και ήταν υποχρεωμένοι να έχουν πάνω τους ένα διακριτικό που αποδείκνυε ότι είχαν αγοράσει το δικαίωμα να παραμένουν αξύριστοι.

Ο φόρος αίματος και το χαράτσι

Οι Οθωμανοί κυβερνώντες επέβαλαν στους μη-μουσουλμάνους υπηκόους τους, έναν φόρο που έπρεπε να πληρώσουν με ό,τι είχαν πιο αγαπητό: τα παιδιά τους. Η τακτική του παιδομαζώματος έμεινε γνωστή στην ιστορία και ως «φόρος αίματος».

Από τις αρχές του 15ου μέχρι τα τέλη του 17ου αιώνα, οι οθωμανικές αρχές μάζευαν τα αγόρια των χριστιανικών οικογενειών με σκοπό την ανατροφή τους ως στρατιωτών ή τη στελέχωση υπηρεσιών.

Τα νεαρά αγόρια εξισλαμίζονταν και εκπαιδεύονταν, ώστε να στελεχώσουν διάφορες κρατικές υπηρεσίες. Δούλευαν σε εργαστήρια, καλλιέργειες, πλοία και στον κατασκευαστικό τομέα της αυτοκρατορίας. Η πλειονότητα προοριζόταν για τα τάγματα του καπίκουλου, ειδικότερα τους γενίτσαρους, ενώ άλλοι κατέληγαν να υπηρετούν στο παλάτι του σουλτάνου.
Τουλάχιστον οι γενίτσαροι απολάμβαναν απαλλαγής από έναν άλλο φοβερό και τρομερό φόρο της εποχής: τον κεφαλικό φόρο ή αλλιώς χαράτσι.

Ο φόρος αυτός ήταν η αποζημίωση για την παραχώρηση του δικαιώματος να ζει κανείς και να λατρεύει τον θεό του. Κάθε χριστιανός από το δωδέκατο έτος της ηλικίας του και μέχρι τον θάνατό του όφειλε να εξαγοράζει κάθε χρόνο την άδεια αυτή. Πλήρωνε τον φόρο και παραλάμβανε από τον εισπράκτορα την προσωπική του απόδειξη, η οποία λεγότανε χαράτσι. Η απόδειξη ήταν χάρτινη και είχε κάθε χρόνο διαφορετικό χρώμα, έφερε δε το εξής κείμενο: Ο φέρων το παρόν έχει την άδειαν να φέρη επί έν έτος την κεφαλήν επί των ώμων του.

Ο φόρος των ντυμένων μαστών

Ένας από τους πιο παράξενους φόρους που επιβλήθηκε ποτέ, ήταν ο «φόρος των ντυμένων μαστών» στην Κεράλα της Ινδίας. Ο ταπεινωτικός φόρος όριζε ότι οι γυναίκες θα έπρεπε να πληρώνουν αντίτιμο αν ήθελαν να καλύπτουν το στήθος τους και να μην κυκλοφορούν γυμνές.

Ο θρύλος λέει πως μία φτωχή γυναίκα ονόματι Nangeli, απελπισμένη που δεν μπορούσε να πληρώσει τον φόρο, έκοψε τα στήθη της και τα παρέδωσε στον έκπληκτο φοροεισπράκτορα. Η γενναία αυτή πράξη αντίστασης της της κόστισε τη ζωή, στάθηκε ωστόσο η αιτία να ανακληθεί ο εξευτελιστικός αυτός φόρος.

Και να μην έχεις λεφτά, φόρο θα πληρώσεις

Χαρακτηριστικό είναι ότι οι φόροι υπήρχαν, πριν καν υπάρξουν χρήματα με τη μορφή που τα ξέρουμε.

Στην αρχαία Μεσοποταμία, είχαν βρει τον τρόπο της φορολόγησης της εποχής. Έτσι, για παράδειγμα, ο φόρος που κάποιος έπρεπε να πληρώσει για να θάψει έναν νεκρό, ήταν 7 βαρέλια μπύρα, 420 φραντζόλες ψωμί, δύο λεκάνες κριθάρι, μία μάλλινη κάπα, μια κατσίκα κι ένα κρεβάτι… προφανώς για το πτώμα.