Γιατροί Χωρίς Σύνορα: Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης η Μόρια

Πηγή: ergasianet.gr

Τον κώδωνα κινδύνου για την κατάσταση που επικρατεί στον καταυλισμό προσφύγων στη Μόρια της Λέσβου κρούουν, με ανακοίνωσή τους, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα.

Όπως τονίζουν ο καταυλισμός στη Μόρια βρίσκεται σε κατάσταση πρωτοφανούς έκτακτης ανάγκης όσον αφορά στη σωματική και ψυχική υγεία χιλιάδων ανδρών, γυναικών και παιδιών που συνωστίζονται σε άθλιες συνθήκες.

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα απευθύνουν έκκληση για την επείγουσα μεταφορά όλων των ευάλωτων ατόμων, ειδικά των παιδιών, σε ασφαλή στέγη στην ηπειρωτική χώρα ή/και εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Σύμφωνα με την ΜΚΟ η πολιτική της υπερσυγκέντρωσης των μεταναστών και των προσφύγων στα ελληνικά νησιά έχει οδηγήσει στον επ’ αόριστον εγκλωβισμό περισσότερων από 9.000 ανθρώπων (το 1/3 είναι παιδιά) στον καταυλισμό της Μόριας, που έχει μέγιστη χωρητικότητα 3.000 ατόμων

Όπως τονίζεται, κάθε εβδομάδα, οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα βλέπουν περιστατικά εφήβων που έχουν κάνει απόπειρα αυτοκτονίας ή έχουν αυτοτραυματιστεί. «Προσφέρουν, επίσης, βοήθεια σε σοβαρά περιστατικά βίας και αυτοτραυματισμούς. Η έλλειψη πρόσβασης σε επείγουσα ιατρική φροντίδα, δείχνει τα σημαντικά κενά που υπάρχουν στην προστασία των παιδιών και άλλων ευάλωτων ομάδων», σημειώνεται στην ανακοίνωση.

Παράλληλα, αναφέρεται πως «από τον Φεβρουάριο έως τον Ιούνιο, στο πλαίσιο δραστηριότητας ψυχικής υγείας για παιδιά (6-18 ετών), οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα διαπίστωσαν ότι σχεδόν το 1/4 των παιδιών (18 από τα 74) είχαν αυτοτραυματιστεί ή είχαν κάνει απόπειρα ή είχαν σκέψεις αυτοκτονίας. Άλλοι ανήλικοι ασθενείς παρουσιάζουν επιλεκτική βωβότητα, κρίσεις πανικού, άγχος, εκρήξεις επιθετικότητας και συνεχείς εφιάλτες».

«Αυτά τα παιδιά προέρχονται από χώρες που βρίσκονται σε πόλεμο, που έχουν υποστεί ακραία επίπεδα βίας και ψυχικού τραύματος. Αντί να λάβουν φροντίδα και προστασία στην Ευρώπη, βιώνουν διαρκή φόβο, στρες και επεισόδια νέας βίας, συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικής βίας» τονίζει ο Ντέκλαν Μπάρι, παιδίατρος και ιατρικός συντονιστής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Ελλάδα, προσθέτοντας πως «το περιβάλλον χαρακτηρίζεται από έλλειψη ασφάλειας και υγιεινής, με αποτέλεσμα να βλέπουμε πολλά περιστατικά υποτροπιάζουσας διάρροιας και δερματικών λοιμώξεων σε παιδιά όλων των ηλικιών. Με τέτοια υπερσυγκέντρωση και απουσία υγιεινής, ο κίνδυνος επιδημιών είναι πολύ μεγάλος»

«Μόνο τις δύο πρώτες εβδομάδες του Σεπτεμβρίου, έφτασαν στη Λέσβο περισσότεροι από 1.500 άνθρωποι», τονίζεται στην ανακοίνωση της ΜΚΟ, οι οποίοι, «δεν έχουν στέγη, δεν έχουν αρκετό φαγητό και η πρόσβασή τους σε ιατρική φροντίδα είναι εξαιρετικά περιορισμένη».

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα αναφέρουν πως έχουν περιθάλψει πολλά παιδιά για τα οποία το τοπικό νοσοκομείο έκρινε ότι χρειάζονται φροντίδα στην Αθήνα. Ωστόσο, προσθέτουν, «εξαιτίας της έλλειψης στέγης στην ηπειρωτική χώρα, τα παιδιά αυτά είναι αναγκασμένα να ζουν σε ένα περιβάλλον όπου τα ιατρικά προβλήματα και η ψυχική υγεία τους επιδεινώνονται».

«Εδώ και τρία χρόνια είμαστε μάρτυρες των άθλιων συνθηκών κάτω από τις οποίες ζουν χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που έχουν εγκλωβιστεί στη Μόρια. Απευθύνουμε ακόμη μια φορά έκκληση στις ελληνικές αρχές και την Ευρωπαϊκή Ένωση να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να εφαρμόσουν βιώσιμες λύσεις για να σταματήσει αυτή η τραγική κατάσταση. Είναι καιρός πια να δοθεί τέλος στις απάνθρωπες συνέπειες της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας. Είναι ώρα για άμεση μετεγκατάσταση των πλέον ευάλωτων προσφύγων σε ασφαλείς συνθήκες σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη» τονίζει ο Απόστολος Βεΐζης, διευθυντής προγραμμάτων του ελληνικού τμήματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα.

Πώς, αλήθεια, ανατράπηκε η δικτατορία;

Του Αντώνη Νταβανέλου
Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά

Κάθε χρόνο, στην επέτειο της πτώσης της δικτατορίας στις 23 Ιούλη του 1974, οι καθεστωτικοί ιδεολογικοί και πολιτικοί μηχανισμοί χειραγώγησης δουλεύουν στο φουλ, οικοδομώντας και επανοικοδομώντας την αστική «αφήγηση» για τη δικτατορία και την πτώση της (ακόμα και η επιλογή της λέξης δεν είναι αθώα: προτιμούν την «πτώση» από το σωστότερο «ανατροπή»…).

Βα­σι­κά στοι­χεία αυτής της «αφή­γη­σης» ήταν και είναι: α) Η από­δο­ση των ευ­θυ­νών για την επι­βο­λή της δι­κτα­το­ρί­ας στους «ξέ­νους», μέσω της οποί­ας αθω­ώ­νο­νται ανα­δρο­μι­κά η ντό­πια κυ­ρί­αρ­χη τάξη και το αστι­κό πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό. β) Η υπο­βάθ­μι­ση του ρόλου του αντι­δι­κτα­το­ρι­κού μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος και η ερ­μη­νεία της πτώ­σης της δι­κτα­το­ρί­ας μέσω κυ­ρί­ως (ή και απο­κλει­στι­κά) της «προ­δο­σί­ας» στην Κύπρο. γ) Η συ­κο­φά­ντη­ση του με­γά­λου ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού κι­νή­μα­τος στην πε­ρί­ο­δο της Με­τα­πο­λί­τευ­σης, η δαι­μο­νο­ποί­η­ση των κοι­νω­νι­κών κα­τα­κτή­σε­ων εκεί­νης της πε­ριό­δου, στην οποία απο­δί­δο­νται όλα τα με­τέ­πει­τα δεινά, ακόμα και η χρε­ο­κο­πία του 2008.

Η αλή­θεια, ασφα­λώς, είναι πολύ δια­φο­ρε­τι­κή. Η δι­κτα­το­ρία της 21ης Απρι­λί­ου του ’67 υπήρ­ξε ένα κα­θε­στώς βάρ­βα­ρης κα­τα­στο­λής του μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς. Όμως, η κα­τάρ­γη­ση όλων των δη­μο­κρα­τι­κών και συν­δι­κα­λι­στι­κών ελευ­θε­ριών δεν επι­βλή­θη­κε λόγω κά­ποιων ιδε­ο­λο­γι­κών εμ­μο­νών των ακρο­δε­ξιών συ­νταγ­μα­ταρ­χών: Ήταν η προ­ϋ­πό­θε­ση για να με­τα­τρα­πεί η χώρα σε «πα­ρά­δει­σο» των ανε­ξέ­λεγ­κτων επεν­δυ­τών (ντό­πιων και διε­θνών), για να επι­βλη­θεί ένα μο­ντέ­λο άγριας εκ­με­τάλ­λευ­σης των ερ­γα­τών και των αγρο­τών, για να μπει η Ελ­λά­δα σε έναν κά­ποιο δρόμο κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης. Ταυ­τό­χρο­να η δι­κτα­το­ρία ήταν ένα κα­θε­στώς τε­ρά­στιας δια­φθο­ράς, που απλώ­θη­κε από την κο­ρυ­φή ως τη βάση της κοι­νω­νί­ας, σε αντί­θε­ση με τους ση­με­ρι­νούς μύ­θους των ακρο­δε­ξιών νο­σταλ­γών της χού­ντας. Το κα­θε­στώς αυτό είχε την πλήρη υπο­στή­ρι­ξη της ντό­πιας κυ­ρί­αρ­χης τάξης, που έζησε την 7ετία ως μια πε­ρί­ο­δο χλι­δής και από­λυ­της ελευ­θε­ρί­ας δρά­σης του κε­φα­λαί­ου. Η υπο­στή­ρι­ξη των κα­πι­τα­λι­στών οδη­γού­σε στην ανοχή του αστι­κού πο­λι­τι­κού κό­σμου απέ­να­ντι στη χού­ντα: η με­γά­λη πλειο­ψη­φία των δε­ξιών και κε­ντρώ­ων πο­λι­τι­κών στε­λε­χών έζησε εκεί­νη την εποχή με­τα­ξύ των «γε­φυ­ρών» προς το κα­θε­στώς (Αβέ­ρωφ κ.ά.) ή της δια­κρι­τι­κής σιω­πής απέ­να­ντι στα εγκλή­μα­τά του (Κα­ρα­μαν­λής στο Πα­ρί­σι…), ενώ δεν έλει­ψαν αυτοί που συ­νερ­γά­στη­καν άμεσα με τους στρα­το­κρά­τες (Μαρ­κε­ζί­νης, Πι­πι­νέ­λης κ.ά.).

Με την εξά­ντλη­ση της δυ­να­μι­κής των «χρυ­σών χρό­νων» του διε­θνούς κα­πι­τα­λι­σμού, προ­σεγ­γί­ζο­ντας τη διε­θνή κρίση των αρχών της δε­κα­ε­τί­ας του ’70, ήταν κα­θα­ρό ότι το κα­θε­στώς είχε αρ­χί­σει να πα­ρα­παί­ει. Η δια­πί­στω­ση των προ­βλη­μά­των που έρ­χο­νταν και των κιν­δύ­νων για μια πιο βαθιά κα­θε­στω­τι­κή κρίση, έσπρω­χνε στε­λε­χι­κές ομά­δες της χού­ντας, αλλά και με­γά­λα τμή­μα­τα του αστι­κού πο­λι­τι­κού κό­σμου να ανοί­ξουν τις δια­δι­κα­σί­ες της «ομα­λο­ποί­η­σης», της ελεγ­χό­με­νης από τα πάνω με­τά­βα­σης προς μια αυ­στη­ρή-συ­ντη­ρη­τι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δη­μο­κρα­τία, με βα­σι­κές προ­βλέ­ψεις να απο­κλει­στεί το εν­δε­χό­με­νο πα­ρέμ­βα­σης του κό­σμου από τα κάτω, αλλά και να δια­σφα­λι­στεί η ατι­μω­ρη­σία των χου­ντι­κών στε­λε­χών. Στην Ελ­λά­δα του 1972 είχε τεθεί σε κί­νη­ση ο μη­χα­νι­σμός ελεγ­χό­με­νης «με­τά­βα­σης» που, αρ­γό­τε­ρα, δού­λε­ψε απο­τε­λε­σμα­τι­κά στην Ισπα­νία του Φράν­κο ή στη Χιλή του Πι­νο­σέτ.

Ένα κοινό μυ­στι­κό της επο­χής είναι η προ­σχώ­ρη­ση με­γά­λου τμή­μα­τος της Αρι­στε­ράς σε αυτή την προ­ο­πτι­κή. Τόσο το ΚΚΕ εσ., υπό την ηγε­σία του Λ. Κύρ­κου, όσο και το ΚΚΕ, υπό την ηγε­σία του Χ. Φλω­ρά­κη, με δια­φο­ρές και δια­βαθ­μί­σεις με­τα­ξύ τους, συ­ντο­νί­ζο­νταν στην άποψη ότι η «ομα­λο­ποί­η­ση» ήταν μο­νό­δρο­μος.

Ο πο­λι­τι­κός ρε­α­λι­σμός της επο­χής δια­πί­στω­νε ότι δεν υπάρ­χει ο δρό­μος της ανα­τρο­πής, ότι η μο­να­δι­κή δυ­να­τό­τη­τα ήταν να «πα­ρα­με­ρι­στεί» η χού­ντα, μέσα από τη διε­θνή και κα­θε­στω­τι­κή πίεση που αυ­ξα­νό­ταν και μέσα από τη συ­ναι­νε­τι­κή πρό­θε­ση ενός τμή­μα­τος των στρα­το­κρα­τών.

Τα πράγ­μα­τα δεν έγι­ναν έτσι. Η χού­ντα ανα­τρά­πη­κε μέσα από την αλ­μα­τώ­δη ανά­πτυ­ξη ενός κι­νή­μα­τος από τα κάτω, ενός κι­νή­μα­τος που βρήκε τη δύ­να­μη να απα­ντή­σει απο­τε­λε­σμα­τι­κά σε δύο κρί­σι­μους σταθ­μούς.

Εξέ­γερ­ση

Το κί­νη­μα αντί­στα­σης έζησε μια πρώτη πε­ρί­ο­δο – από το ’67 ως τα τέλη του ’71 – όπου κυ­ριαρ­χού­σε η απο­μό­νω­ση και κέρ­δι­ζε η κα­τα­στο­λή. Ήταν η πε­ρί­ο­δος των ηρω­ι­κών προ­σπα­θειών, που στη­ρί­ζο­νταν απο­κλει­στι­κά στον ορ­γα­νω­μέ­νο κορμό των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς και της άκρας Αρι­στε­ράς.

Όμως από τα τέλη του ’71 η κα­τά­στα­ση άλ­λα­ξε. Το φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα – όπως σε όλο το διε­θνή «Μάη του ’68» – υπήρ­ξε ο κα­τα­λύ­της για να πάρει η αντί­στα­ση μα­ζι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Επί­σης, όπως σε όλο το διε­θνή Μάη, οι φοι­τη­τές δεν έμει­ναν απο­μο­νω­μέ­νοι: από τις κα­τα­λή­ψεις της Νο­μι­κής έγινε φα­νε­ρό ότι μια ευ­ρύ­τε­ρη νε­ο­λαι­ί­στι­κη ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση ωρί­μα­ζε και αυτό ήταν το προ­α­νά­κρου­σμα μιας ερ­γα­τι­κής και λαϊ­κής ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης, που θα μπο­ρού­σε να δώσει σάρκα και οστά σε μια λαϊκή εξέ­γερ­ση.

Η «εσω­τε­ρι­κή μάχη» στο κί­νη­μα και στην Αρι­στε­ρά της επο­χής έχει ιδιαί­τε­ρη ση­μα­σία. Διε­ξή­χθη με όρους δια­φο­ρε­τι­κούς από τις ση­με­ρι­νές αντι­πα­ρα­θέ­σεις: με έντα­ση, αλλά και με «ζε­στα­σιά», με συ­γκρού­σεις, αλλά και με συ­ντρο­φι­κό­τη­τα, που υπα­γό­ρευε η σκλη­ρό­τη­τα του αντι­πά­λου. Κάτω από την ώθηση των αυ­θόρ­μη­των δια­θέ­σε­ων επι­κρά­τη­σε η «άποψη» – πε­ρισ­σό­τε­ρο η διά­θε­ση ή η ορμή – προς την κλι­μά­κω­ση, προς την εξέ­γερ­ση του Νο­έμ­βρη του ’73. Το γε­γο­νός ότι η εξέ­γερ­ση απέ­κτη­σε με­γά­λη ερ­γα­τι­κή και λαϊκή συμ­με­το­χή, ότι το «Πο­λυ­τε­χνείο» πήρε πα­νελ­λα­δι­κή διά­στα­ση, απο­δει­κνύ­ει ότι ήταν ώριμη επι­λο­γή. Αυτή η εξέ­γερ­ση «απο­φά­σι­σε» το τέλος της δι­κτα­το­ρί­ας.

Η αστι­κή αφή­γη­ση στέ­κε­ται στη δύ­να­μη της κα­τα­στο­λής, στη στρα­τιω­τι­κή ήττα της εξέ­γερ­σης το βράδυ της 17 Νο­έμ­βρη. Είναι μια γε­λοία άποψη: Η ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση είχε ήδη πάρει με­γά­λες δια­στά­σεις, ξε­πέρ­να­γε κατά πολύ τα πα­νε­πι­στη­μια­κά τείχη. Στις γει­το­νιές και στα ερ­γο­στά­σια οι «πρω­το­βου­λί­ες» ξε­φύ­τρω­ναν με τα­χύ­τη­τα. Μέσα στις σχο­λές οι πρώην απο­μο­νω­μέ­νοι αρι­στε­ροί αγω­νι­στές-στριες είχαν πλέον για τα καλά την ηγε­μο­νία: οι «επι­τρο­πές αγώνα» συ­σπεί­ρω­ναν (μέσα σε συν­θή­κες δι­κτα­το­ρί­ας!) δε­κά­δες κατά έτος και εκα­το­ντά­δες κατά σχολή. Η χού­ντα, για να επι­βιώ­σει, κρα­τού­σε τα πα­νε­πι­στή­μια στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα κλει­στά. Όμως, κά­πο­τε, θα έπρε­πε να ανοί­ξουν ξανά. Και όλοι πε­ρί­με­ναν την πρώτη «επέ­τειο» του Νο­έμ­βρη με κομ­μέ­νη την ανάσα.

Επι­στρά­τευ­ση

Η χού­ντα επέ­λε­ξε τη φυγή προς τα εμπρός: Η επι­κρά­τη­ση των «σκλη­ρών» στο εσω­τε­ρι­κό της άνοι­γε το δρόμο προς το πρα­ξι­κό­πη­μα στην Κύπρο με την προ­ο­πτι­κή της «Ένω­σης». Η ακρο­δε­ξιά, για να σώσει το το­μά­ρι της, επι­δί­ω­κε μια μεί­ζο­να «εθνι­κή επι­τυ­χία», ελ­πί­ζο­ντας να κα­λύ­ψει τα πάντα με το δη­λη­τή­ριο του εθνι­κι­σμού και τις προ­ε­τοι­μα­σί­ες για τον (πι­θα­νό­τα­το) πό­λε­μο με την Τουρ­κία.

Η αστι­κή «αφή­γη­ση» μιλά για μια χου­ντι­κή «προ­δο­σία» που έγινε ερή­μην της ντό­πιας κυ­ρί­αρ­χης τάξης και της πο­λι­τι­κής στε­λέ­χω­σής της. Είναι ψέμα. Οι Αμε­ρι­κα­νοί, ανη­συ­χώ­ντας για τη συ­νο­χή της νο­τιο­α­να­το­λι­κής πτέ­ρυ­γας του ΝΑΤΟ, ενη­μέ­ρω­σαν διά του Κί­σιν­γκερ τους δε­ξιούς και τους κε­ντρώ­ους πο­λι­τι­κούς για τα χου­ντι­κά σχέ­δια, όπως και για τη στάση σχε­τι­κής ου­δε­τε­ρό­τη­τας που θα κρα­τού­σε η υπερ­δύ­να­μη σε μια ελ­λη­νο­τουρ­κι­κή σύ­γκρου­ση. Επέ­λε­ξαν για μια ακόμα φορά να σιω­πή­σουν.

Το πρα­ξι­κό­πη­μα της ΕΟΚΑ Β΄, στη­ριγ­μέ­νο κυ­ρί­ως στα ελ­λη­νι­κά όπλα και δυ­νά­μεις στο νησί, στρά­φη­κε με δο­λο­φο­νι­κή μανία κατά των ελ­λη­νο­κύ­πριων αρι­στε­ρών, δη­μο­κρα­τών και υπο­στη­ρι­κτών του Μα­κα­ρί­ου. Ο χου­ντι­κός «πρω­θυ­πουρ­γός» Ν. Σαμ­ψών δια­κή­ρυ­ξε την πρό­θε­σή του να πε­τά­ξει, εντός μηνών, τους τουρ­κο­κύ­πριους στη θά­λασ­σα.

Όταν εκ­δη­λώ­θη­κε η τουρ­κι­κή «εγ­γυ­η­τι­κή» απά­ντη­ση με την ει­σβο­λή, η χού­ντα στην Αθήνα κή­ρυ­ξε το πρώτο βήμα προς τον πό­λε­μο, κα­λώ­ντας σε γε­νι­κή επι­στρά­τευ­ση.

Είναι ένα κο­ρυ­φαίο πα­ρά­δειγ­μα τρα­γι­κού πο­λι­τι­κού λά­θους, ενός λά­θους που πα­ρα­βί­α­ζε τον εσω­τε­ρι­κό πο­λι­τι­κό συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης: στους στρα­τώ­νες προ­σήλ­θαν «τα παι­διά με τα μαλ­λιά και με τα μαύρα ρούχα», η ερ­γα­τι­κή και λαϊκή νε­ο­λαία που ανα­γνώ­ρι­ζε ως εχθρό της το στρα­το­κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό. Οι ανα­φο­ρές από όλες τις μο­νά­δες μι­λούν για πρω­το­φα­νή πε­ρι­στα­τι­κά αυ­θά­δειας και απει­θαρ­χί­ας, για επι­θε­τι­κό­τη­τα απέ­να­ντι στους αξιω­μα­τι­κούς, για το ερώ­τη­μα: «Πού ήσουν εσύ, ρε, το βράδυ του Πο­λυ­τε­χνεί­ου;». Το κύμα υπήρ­ξε αυ­θόρ­μη­το και ακα­ριαίο. Αγω­νι­στές της ΚΝΕ, του Ρήγα, της άκρας Αρι­στε­ράς, χωρίς το χρόνο για να έχουν ορ­γα­νω­μέ­νη γραμ­μή και τα­κτι­κή, πα­ρα­σέρ­νο­νταν από το κύμα «αντάρ­τι­κης» απει­θαρ­χί­ας που εκ­δή­λω­νε μια εξορ­γι­σμέ­νη ερ­γα­τι­κή και λαϊκή νε­ο­λαία. Το Επι­τε­λείο έντρο­μο δια­πί­στω­νε ότι, αν μοί­ρα­ζε όπλα σε αυτόν τον κόσμο, θα έπαι­ζε με το κε­φά­λι του. Η επι­στρά­τευ­ση και η πο­λε­μι­κή προ­ε­τοι­μα­σία κα­τέρ­ρευ­σαν και μαζί τους ανα­τρά­πη­κε η χού­ντα.

Αυτή την πε­ρί­ο­δο δεν μπο­ρεί κα­νείς να την τε­μα­χί­σει, γιατί τότε δεν θα κα­τα­λά­βει τί­πο­τα. Ο Νο­έμ­βρης, η επι­στρά­τευ­ση και ο Ιού­λης του ’74, η με­γά­λη ερ­γα­τι­κή και λαϊκή Με­τα­πο­λί­τευ­ση είναι μια ενιαία διερ­γα­σία, που αρ­χι­κά νί­κη­σε, ανα­τρέ­πο­ντας τη δι­κτα­το­ρία, ενώ θα μπο­ρού­σε να φτά­σει τις ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές κα­τα­κτή­σεις πο­λύ-πο­λύ πιο ψηλά, αν οι πο­λι­τι­κές ηγε­σί­ες στην Αρι­στε­ρά της επο­χής πί­στευαν πραγ­μα­τι­κά σε αυτή τη δύ­να­μη. Όμως αυτό είναι μια άλλη ιστο­ρία.

Σή­με­ρα αντι­με­τω­πί­ζου­με ξανά έναν Γόρ­διο Δεσμό. Η ανα­τρο­πή της μνη­μο­νια­κής λι­τό­τη­τας συν­δέ­ε­ται άρ­ρη­κτα με την αντι­με­τώ­πι­ση του ιμπε­ρια­λι­σμού, του πο­λέ­μου, του εθνι­κι­σμού και της ακρο­δε­ξιάς στη χώρα και στην πε­ριο­χή. Η μνήμη του Νο­έμ­βρη και του ’74 δεί­χνει ότι οι «δε­σμοί» που δεν λύ­νο­νται (με τις «δια­πραγ­μα­τεύ­σεις» και τους κυ­βερ­νη­τι­κούς ρε­α­λι­σμούς), μπο­ρούν να κο­πούν με την πα­ρέμ­βα­ση των μαζών από τα κάτω και με την ανε­ξάρ­τη­τη δράση της Αρι­στε­ράς.

Συνέντευξη της αποστολής ΛΑ.Ε.-Επιτροπής Συρίας στην Βηρυτό: Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι!

Πηγή: Iskra.gr

Ενδιαφέρουσα συνέντευξη έδωσαν σήμερα το μεσημέρι στην κατάμεστη αίθουσα του 3^ου ορόφου της ΕΣΗΕΑ οι συμμετέχοντες στην αποστολή της Λαϊκής Ενότητας και της Διεθνούς Επιτροπής για την Ειρήνευση στην Συρία.

Την συνέντευξη παραχώρησαν οι Παν. Λαφαζάνης, Βαγγέλης Πισσίας, Κώστας Ήσυχος, Μιχάλης Τικτόπουλος και Διονύσης Φλαμιάτος, ενώ διηύθυνε η Δέσποινα Σπανού.

Τοποθέτηση του Γραμματέα του Π.Σ. της ΛΑ.Ε. Παναγιώτη Λαφαζάνη

Υπέρ της συγκρότησης ενός «μεγάλου κινήματος αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη και εναντίον των ΗΠΑ των σιωνιστών και των συμμάχων τους, που θα ξεκινάει από τα Βαλκάνια και θα αγκαλιάζει τα Βαλκάνια και τους λαούς της Μέσης Ανατολής», τάχθηκε κατά την διάρκεια συνέντευξης Τύπου που δόθηκε το μεσημέρι στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ στην Αθήνα ο γραμματέας του ΠΣ της ΛΑΕ Παναγιώτης Λαφαζάνης.

«Αισθανόμαστε και είμαστε Παλαιστίνιοι» είπε ο κ. Λαφαζάνης αναφερόμενος στα συμπεράσματα της αποστολής και υποστήριξε ότι στην Παλαιστίνη αυτή τη στιγμή διακυβεύεται η τύχη του κόσμου.

«Εάν η Παλαιστίνη εξανδραποδιστεί τότε τελειώνει κάθε ίχνος ελευθερίας σε όλο τον κόσμο. Αν μπορέσουμε να στήσουμε όρθια και ανεξάρτητη την Παλαιστίνη, τότε ελπίζουμε για ένα καλύτερο μέλλον στην περιοχή μας και στον κόσμο», ανέφερε και προσέθεσε: «Αν δεν αλλάξουν τα πράγματα στη Μέση Ανατολή, τότε δεν θα αναφλεγεί μόνο η Μέση Ανατολή αλλά ολόκληρος ο κόσμος».

Όπως είπε ο γραμματέας της ΛΑΕ, στην αποστολή αυτή διαπίστωσε τα θερμά αισθήματα που τρέφουν στη Μέση Ανατολή για την Ελλάδα και τους Έλληνες. «Όταν λες “Ελλάδα” στη Μέση Ανατολή ανοίγουν διάπλατα όλες οι πόρτες», είπε ο κ. Λαφαζάνης, και κατηγόρησε την ελληνική κυβέρνηση ότι δεν αξιοποιεί αυτές τις συνθήκες προκειμένου να παίξει έναν ευρύτερο ρόλο στην περιοχή.

«Δυστυχώς, η επίσημη Ελλάδα απουσιάζει από τη Μέση Ανατολή. Έχει καταντήσει δορυφόρος των ΗΠΑ και των Γερακιών του Ισραήλ. Αυτό δεν είχε συμβεί ποτέ στην μεταπολεμική ιστορία της χώρας μας. Κατά την επίσκεψή μας στο Λίβανο, δείξαμε το άλλο πρόσωπο της Ελλάδας. Αυτό το άλλο πρόσωπο το έχει ανάγκη ο αραβομουσουλμανικός κόσμος και η πρωτοβουλία μας έγινε δεκτή με ικανοποίηση παντού», τόνισε και προσέθεσε: «Υπάρχει ανάγκη πολιτικής ανατροπής στη χώρα μας ώστε η Ελλάδα να πρωταγωνιστήσει προς μια άλλη κατεύθυνση, αντιιμπεριαλιστική και φιλειρηνική».

Συνεχίζοντας ο κ. Λαφαζάνης είπε ότι στόχος της πρωτοβουλίας αυτής είναι να οργανωθεί το επόμενο φθινόπωρο στην Αθήνα ένα μεγάλο συνέδριο «κατά της επιθετικής πολιτικής των ΗΠΑ και των σιωνιστών», με την συμμετοχή όλων των δυνάμεων που θέλουν να συνεισφέρουν στη συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου, το οποίο, όπως είπε, «μπορεί να γίνει ελπίδα για άλλες εξελίξεις στην περιοχή».

Καταλήγοντας, είπε ότι ο ίδιος και όσοι συμμετείχαν στην αποστολή, απηύθυναν, μετά από αίτημα της Χαμάς, επιστολή προς τον πρωθυπουργό και τον υπουργό των Εξωτερικών για την αποστολή ιατροφαρμακευτικού υλικού στην Γάζα και την μεταφορά τραυματιών στα ελληνικά νοσοκομεία για νοσηλεία, αλλά η ελληνική κυβέρνηση ουδέποτε απάντησε.

Τοποθέτηση του Κώστα Ήσυχου, μέλους του Π.Σ. της ΛΑ.Ε

Ο Κώστας Ήσυχος μεταξύ άλλων , τόνισε : « Η επόμενη μέρα μετά την επίσκεψη της αποστολής μας στον Λίβανο , επιτάσσει μεθοδικότητα, εμμονή και επιμονή, ώστε οι σχέσεις του Ελληνικού λαού με τον λαό της Παλαιστίνης και τους άλλους αδελφούς λαούς της περιοχής να δυναμώσει , να αναπτυχθεί και να ενισχυθεί η αλληλεγγύη , η συνεργασία στον πολιτισμό, στην κοινή μας ιστορία, στους αντιμπεριαλιστικούς κοινούς αγώνες, να δημιουργηθεί ένα ισχυρό αντίβαρο στην υπό κατάρρευση χρεωκοπημένη εξωτερική πολιτική της σημερινής κυβέρνησης. Η Αριστερά , οι προοδευτικές συλλογικότητες, ο ακτιβισμός, η κοινωνική Αριστερά, τα φιλειρηνικά , αντιπολεμικά και αντινατοϊκά κινήματα οφείλουν τάχιστα να συνεργαστούν και να επανασυγκροτήσουν τον εναλλακτικό μας δρόμο. Οι λαοί της περιοχής θα κερδίσουν πολλαπλά σε αυτό τον όμορφο αγώνα που ανοίγεται μπροστά μας».

Τοποθέτηση του Βαγγέλη Πισσία, συντονιστή της Διεθνούς Πρωτοβουλίας για την Ειρήνευση στη Συρία

Ο Βαγγέλης Πισσίας, εκ των συντονιστών της διεθνούς Πρωτοβουλίας για την Ειρήνευση στη Συρία (IPIS), τόνισε μεταξύ άλλων “ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατά την περίοδο 2012-14,  ως αντιπολίτευση, δεν  ενδιαφέρθηκε ν’ ανοίξει δικούς του διαύλους γνωριμίας και δραστηριοποίησης στην περιοχή της Μ. Ανατολής.  Παρά την απεύθυνση προς την ηγεσία του παρέμενε απολύτως αδρανής, δεν διέθεσε  ένα  έστω κοινωνικά προβεβλημένο στέλεχος  του σε ιδεολογικά προσκείμενες ως προς αυτόν διεθνείς –ή εθνικού ενδιαφέροντος–  πρωτοβουλίες.

Η κατάσταση επιδεινώθηκε με την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας  το 2015 μέχρι και σήμερα, καθώς η νέα ηγεσία του ΥΠΕΞ επέλεξε την παλαιάς κοπής μέθοδο του προσωποπαγούς συγκεντρωτισμού, προσαρμοσμένου στη θεωρία της ψωροκώσταινας,  δηλαδή  της μονοσήμαντης επιλογής  ηγεμονικού «άρματος» στο διεθνές στερέωμα και της απόλυτης εκχώρησης σε αυτό ρόλου  πηδαλιούχου -εν πολλοίς εντολέα.  Η Μέση Ανατολή αγνοήθηκε, συνεπώς, περισσότερο από όσο συνέβαινε  επί των ημερών προγενέστερων συντηρητικών κυβερνήσεων και η άγνοια των υπόγειων ρευμάτων της  απομείωσε  την ικανότητα επιτελικής άσκησης παράλληλης, σχετικά αυτόνομης,  εξωτερικής πολιτικής. Οι προκαταλήψεις πρόδηλα παγιώθηκαν  και  οι εξαρτήσεις  από εκείνους τους παράγοντες που σκοπούν στην αποσταθεροποίηση, στον κατακερματισμό και στην ανασύνθεση με όρους πολέμου  και υποταγής του νέου γεωπολιτικού  χώρου, εμφανίζεται ως μονόδρομος.  

Η οικοδόμηση πολύμορφων ερεισμάτων στον προνομιακό για την Ελλάδα, γεωπολιτικά ζωτικό,  ανθρωπογεωγραφικό χώρο του Λεβάντε, όπου επιμένει να διατηρείται και να αναβιώνει μια  ανεκτική  εθνοτική, πολιτισμική και θρησκευτική πολυμορφία και η διασύνδεσή τους με τα εκεί δίκτυα διαμόρφωσης πολιτικής και δημιουργίας επιρροής  εγκαταλείφτηκε.  Αντ’ αυτής μια ήσσονος σημασίας «υπαινικτική» διπλωματία κορυφής, μικροτακτικιστικού χαρακτήρα,  ή  διπλωματία  μηνυμάτων και υποσχετικών δια μέσω κρατικών υπηρεσιών.  

Η εξαιρετική, κομβική, θέση της Ελλάδας στον ανατολικό μεσογειακό χώρο ουσιαστικά εργαλειοποιήθηκε σε κινήσεις εντυπωσιασμού της ελληνικής κοινής γνώμης με τους προβολείς στραμμένους στο όραμα των υδρογονανθράκων. Ως προς αυτούς, η γνώμη των εκεί εχόντων γνώση διακρίνεται από εγκράτεια  και επιφυλακτικότητα, ενώ στο ερώτημα «κοιτάσματα ή αγωγοί διαμορφώνουν κατά κύριο λόγο το γεωοικονομικό γίγνεσθαι;» η απάντηση είναι «τα πολύ αξιόλογα κοιτάσματα  εντοπίζονται στην Αίγυπτο (ο περιώνυμος κώνος του Νείλου), τα  δε της Λεβαντίνης  είναι  μικρής σχετικά σημασίας.  Σε ό,τι αφορά στις τελικές επιλογές  χάραξης των αγωγών αυτές  επαφίενται στο εγγύς και απώτερο μέλλον. Το «παιχνίδι» είναι ανοιχτό και οι εμπλεκόμενοι πολλοί και απρόβλεπτοι.

Ως προς το «άρμα» που επέλεξε η χώρα μας  για την Μεσανατολική πολιτική της  αυτό συνίσταται στον κοντόθωρο επιθετικό άξονα  ΗΠΑ-Ισραήλ-Σαουδική Αραβία, προσωποποιούμενο στους Τραμπ-Νετανιάχου-Μωχάμετ Μπεν Σαλμάν.  Έξοχα.”

Τοποθέτηση Μιχάλη Τικτόπουλου, μέλος της Διεθνούς Επιτροπής για την Ειρήνευση στην Συρία

Ο Μιχάλης Τικτόπουλος, αφού αναφέρθηκε στην αναγκαιότητα πρακτικών βημάτων, εκτιμώντας την πρωτοβουλία αποστολής ιατρικής βοήθειας και την παραλαβή τραυματιών προτεραιότητα, επικέντρωσε στην σύγκριση αυστριακής και ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στο Μεσανατολικό.

“Ως προς την αυστριακή εξωτερική πολιτική του τέως ΥΠΕΞ και νυν πρωθυπουργού της Αυστρίας  Σ. Κουρτς,  επικεφαλής αμιγώς  δεξιού κυβερνητικού σχήματος,  την χαρακτήρισε ευμενώς διακείμενη  και υποστηρικτική  σε πρωτοβουλίες ειρήνευσης. Συνέβαλε στην παραχώρηση των εγκαταστάσεων του πανεπιστημίου σπουδών ειρήνης και επίλυσης κρίσεων της Βιέννης στο κάστρο του Σλέϊνιγκ  και στην παραχώρηση ταξιδιωτικών διευκολύνσεων στους Σύρους μετέχοντες  (εκ της αντιπολίτευσης αλλά και προσκείμενους στην κυβέρνηση Άσσαντ) σε 2 διαδοχικές συνδιασκέψεις, το 2014 και 2016. Επίκειται τρίτος κύκλος.

Αντίθετα, πρόταση-ευχή των ιδίων των Σύρων μετεχόντων στην πρώτη εξ αυτών συνδιάσκεψη και σε ενδιάμεση σύσκεψη στην Βιέννη το 2015,  για την οργάνωση της  συνδιάσκεψης του 2016 στην Ελλάδα, παρουσία, όπως και στην  Αυστρία,   παρατηρητών οργανισμών διεθνούς κύρους (Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, κ.ά.),  παρά την ευμενή αποδοχή της ιδέας από μέλη της  ελληνικής επιστημονικής κοινότητας, προσέκρουσε στο τείχος  της πολιτικής ηγεσίας του ελληνικού ΥΠΕΞ.

Τα πολλαπλά οφέλη αγνοήθηκαν  και πρυτάνευσε η λογική των σκοπιμοτήτων του άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ-χωρών Αραβικής χερσονήσου.   

Συμπέρασμα. Προφανώς το αυστριακό ΥΠΕΞ δεν διέγνωσε παρενόχληση ή υποκατάσταση του ρόλου του σε αυτήν την πρωτοβουλία και μάλλον αντιλήφθηκε την χρησιμότητα συνύφανσης των δράσεών του με  συνεκτικές και ευπρόσωπες μορφές  άρρητης διπλωματίας. Το ελληνικό ΥΠΕΞ σκέφτεται με τον δικό του τρόπο.”

Τοποθέτηση του Διονύση Φλαμιάτου, μέλους του Π.Σ. της ΛΑ.Ε.

Από την μεριά του το μέλος του Π.Σ. της ΛΑ.Ε Διονύσης Φλαμιάτος τόνισε, μεταξύ άλλων, τα εξής:

“Υπάρχει Ειρήνη χωρίς Δικαιοσύνη ; Το ερώτημα απαντάται , αν δούμε πως δημιουργήθηκε το Παλαιστινιακό πρόβλημα .

Το 1917 με τη διακήρυξη του Balfour , μοιράζεται το έδαφος της Παλαιστίνης. Το 1948, ανακηρύσσει ο ΟΗΕ  τη δημιουργία δύο κρατών ( Ισραήλ – Παλαιστίνη ) . Τα όρια της Παλαιστίνης , δεν αποτυπώθηκαν ποτέ στο χάρτη , χάρη του Αραβοϊσραηλινού πολέμου, της ίδιας χρονιάς .

Η αδικία κατάφωρη, για το μαρτυρικό λαό.

Έκτοτε, βιώνουν τη βάρβαρη και εγκληματική πολιτική των Σιωνιστών, με εποικισμούς , αποκλεισμούς ( νερό , ρεύμα , τρόφιμα κλπ ) .

Το Ισραήλ, τη μόνη Ειρήνη που καταλαβαίνει , είναι να εξαφανίσει την Παλαιστίνη. Ο λαός της όμως , με την πίστη και τη μαχητικότητά του , θα είναι στο τέλος ο νικητής !

Στη Συρία διεξάγεται ένας πόλεμος μεταξύ του δικαιώματος και της ελευθερίας των λαών και του βάρβαρου, ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού της ολοκλήρωσης.

Ο Ελληνικός λαός , οφείλει να είναι στην πλευρά υπεράσπισης των λαών της περιοχής και όχι στον άξονα των δολοφόνων , που υπηρετεί η κυβέρνησή του .

Ως χώρα, ήμασταν πάντα με το Δίκαιο και την Ηθική , για αυτό μείναμε όρθιοι παρ’ όλες τις τραγωδίες που βιώσαμε ( Σμύρνη , Κύπρος κλπ ) . Αν περάσουμε στην απέναντι όχθη , θα χαθούμε ….

Οι λαοί στο τέλος θα νικήσουν !”

Οι συναντήσεις της ΛΑΕ και της Διεθνούς πρωτοβουλίας για την ειρήνευση στη Συρία στην Βηρυτό

Συναντηση με τον Χάνα Καρίμπ, Γενικό Γραμματέα του ΚΚ Λιβάνου και τους Ουμάρ Ντιμπλ και Φαντί Ναμπούντ, μέλη του πολιτικού γραφείου του ΚΚ Λιβανου και τον Αμάντ Ντάτζερ μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚ Λιβάνου.

Συνάντηση με αντιπροσωπεία της Χεζμπολάχ στην έδρα της η οποία είχε επικεφαλής τον Χατζή Χασάν μέλος του Π.Γ της Χεζμπολάχ ενώ το βράδυ η αντιπροσωπεία της Χεζμπολάχ παρέθεσε γεύμα στην αντιπροσωπεία της ΛΑ.Ε με τον Αλί Φαγιαντ , πρώτο βουλευτή σε ψήφους της Χεζμπολάχ στη χώρα και μέλος της ηγεσίας της.

Συνάντηση με την Χαμάς, με τον επικεφαλής της οργάνωσης στο Λίβανο Αλί Μπαράκι και από τα πρώτα ηγετικά στελέχη της στα γραφεία της οργάνωσης στη Βηρυτό .

Συνάντηση με τον Νικόλα Τουενι , Υπουργό κατά της Διαφθοράς στην σημερινή κυβέρνηση του Λιβανου .

Συνάντηση με τον Γιασίν Χαμούντ, Διευθυντή του Παγκόσμιου Δικτύου Οργανώσεων κινημάτων και προσωπικοτήτων «Αλ Κουτς», υποστηρικτή του παλαιστινιακού αγώνα, παγκόσμιο δίκτυο που στηρίζει τον Παλαιστινιακό αγώνα .

Συνάντηση με την μεγάλη πολιτική προσωπικότητα Μισέλ Εττε, «ο κόκκινος υπουργός» , πρώην υποψήφιος Πρόεδρος , υπουργός σε σειρά κυβερνήσεων με πολλά χαρτοφυλάκια , Άραβας διανοούμενος .

Συνάντηση με τον πρέσβη της Συρίας στο Λίβανο.

Συνάντηση με τον πρέσβη της Παλαιστίνης στο Λίβανο .

Συνάντηση με τον Μααν Μπανσουρ, διακεκριμένο Άραβα διανοούμενο και αναλυτή , συντονιστή του Κέντρου πολιτικής αλληλεγγύης και δράσης για την Παλαιστίνη.

Συμμετοχή στην μεγάλη συγκέντρωση Παλαιστίνιων και Λιβανέζων κατά της Ισραηλινής βαρβαρότητας στη Γάζα και την κατεχόμενη Παλαιστίνη , στο νότιο Λίβανο στα σύνορα με το Ισραήλ , στο ιστορικό Κάστρο Σακιφ, σύμβολο της λιβανέζικης αντίστασης κατα του Ισραήλ .

Επίσκεψη στον μαρτυρικό προσφυγικό καταυλισμό Σάμπρα, που σήμερα στεγάζει εκατοντάδες παιδιά ( προσφυγόπουλα απο Παλαιστίνη και Συρία ). Συνάντηση με την πρόεδρο και τον γενικό διευθυντή του κέντρου.

Μηντιακή κάλυψη ( τηλεοπτική, ραδιοφωνική , έντυπη ) κατά την παραμονή της αποστολής στο Λίβανο, των λιβανέζικων και αραβικών ΜΜΕ.

Τηλεοπτική συνέντευξη στην δορυφορική τηλεόραση Αλ Μαγιαντίν , με εκατομμύρια τηλεθεατές σε ολόκληρο τον Αραβικό κόσμο.

Κατά την παραμονή της αποστολής στο Λίβανο , πραγματοποιήθηκαν επίσης συναντήσεις με σειρά και άλλων παλαιστινιακών και λιβανέζικων οργανώσεων από όλο το φάσμα της πολιτικής γεωγραφίας.

Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση!

Οργή Τσίπρα! Ραγδαίες εξελίξεις!

«Ως εδώ και μη παρέκει»!

Άμεση εφαρμογή του προγράμματος
της Θεσσαλονίκης!

Χτίζουμε το σοσιαλιστικό μέλλον
του λαού μας!

Αποκλειστικό ρεπορτάζ
του συνεργάτη μας Γ. Παπαγγελή
1η Απριλίου 2018

Ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις σημειώθηκαν τις πρώτες πρωινές ώρες. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας συγκάλεσε εκτάκτως το υπουργικό συμβούλιο και ανακοίνωσε την οριστική ρήξη με την κλίκα των δανειστών της ΕΕ και του ΔΝΤ, την άμεση εφαρμογή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, αλλά και του μεταβατικού προγράμματος με ορίζοντα τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας!

Όπως τόνισε χαρακτηριστικά στην ομιλία του «ως εδώ και μη παρέκει! Βάζουμε τέρμα στην υποδούλωση της πατρίδας και του λαού μας από τους τοκογλύφους ξένους δυνάστες αλλά και την ντόπια οικονομική ολιγαρχία, που άλλο στόχο δεν έχουν παρά να απομυζήσουν κάθε ρανίδα αίματος του ελληνικού λαού, να εκμεταλλευτούν κάθε σταγόνα του τίμιου ιδρώτα της ελληνικής εργατικής τάξης, να υποθηκεύσουν το μέλλον των παιδιών μας.»

Στη συνέχεια ανακοίνωσε ότι «θα εφαρμόσουμε από αύριο κιόλας το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης για την άμεση ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων, γνωρίζοντας βέβαια ότι δεν αποτελεί παρά το πρώτο διστακτικό βήμα προς την σωστή κατεύθυνση.
Γι’ αυτό και θα τεθεί σε εφαρμογή εντός του προσεχούς μηνός, με γοργά αποφασιστικά βήματα, το μεταβατικό μας πρόγραμμα, που περιλαμβάνει τον πλήρη έλεγχο του τραπεζικού συστήματος από το κράτος, τον έλεγχο των σημαντικών επιχειρήσεων, βιομηχανιών και ενεργειακών δομών από επιτροπές εργαζομένων (σοβιέτ), την βαριά φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, την αναδιανομή του εθνικού προϊόντος υπέρ των εργαζομένων, την ταξική μονομέρεια σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής, την ενίσχυση της Υγείας, της Παιδείας και των κοινωνικών παροχών, την αποχώρηση από ιμπεριαλιστικούς πολεμοκάπηλους σχηματισμούς όπως το ΝΑΤΟ, την δημιουργία ισχυρών δεσμών ειρήνης και συνεργασίας με όλους τους λαούς.»

Και έκλεισε την ιστορική ομιλία του λέγοντας «σύντροφοι, το μέλλον του λαού και της χώρας, όπως και ολόκληρης της ανθρωπότητας, δεν μπορεί να είναι άλλο παρά ο σοσιαλισμός. Ας εργαστούμε όλοι μαζί, με την ενεργή συμπαράσταση και συμμετοχή των εργαζομένων τους οποίους εκπροσωπούμε, για τους οποίους παλεύουμε και στην κρίση των οποίων είμαστε ανά πάσα στιγμή, για να οικοδομήσουμε αυτό το φωτεινό μας μέλλον.»

Η ομιλία του σ. πρωθυπουργού έγινε δεκτή με φρενήρη επαναστατικό ενθουσιασμό από τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου. Οι σ. Τσακαλώτος και Σταθάκης τραγουδούσαν αγκαλιασμένοι την Διεθνή, ο σ. Φλαμπουράρης μονολογούσε δακρυσμένος «οι αγώνες μιας ολόκληρης ζωής δικαιώθηκαν επιτέλους», ενώ ο σ. Πολάκης πυροβολούσε, κατά την προσφιλή του συνήθεια, ασκόπως στον αέρα!
Μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες από αξιόπιστη πηγή, η σ. Θεανώ έδωσε στην σ. Αχτσιόγλου την μυστική συνταγή για γεμιστά, λέγοντάς της «συντρόφισσα, εκτός από τα εργατικά δικαιώματα, υπάρχει και η εργατική κουζίνα. Οι αγώνες δίνονται παντού και είναι ενιαίοι.»

Ο σ. πρωθυπουργός έδωσε εντολή για άμεση εκτύπωση εθνικού νομίσματος, ως απαραίτητο εργαλείο για την επίτευξη των παραπάνω στόχων, ενώ από το Μέγαρο Μαξίμου υπεστάλη η λαομίσητη σημαία της ΕΕ και στην θέση της, δίπλα στην ελληνική, κυματίζει πλέον υπερήφανα η κόκκινη σημαία!

Κοινή Πρωτοβουλία Ενάντια στην Ιδιωτικοποίηση των Περιφερειακών Αεροδρομίων

Χουντής – Μηλιαράκης

Τετάρτη 14/2 στις 19:00,
αίθουσα Δ.Σ.Α.

Εκδήλωση για τα 400 φύλλα της Εργατικής Αριστεράς

Σάββατο 10 Φεβρουαρίου

στην Κομμούνα

Χαρούμενο, αγωνιστικό και νικηφόρο το 2018

Πέρασε η «χουντική» τροπολογία. Και οι «διαφωνούντες» ξεφτιλιζόμενοι, ψήφισαν «Ναι».

Πλάτες από ΝΔ και Κίνημα Αλλαγής

Πηγή: Iskra.gr

Σαν «κότες» οι θορυβωδώς εμφανιζόμενοι ως «διαφωνούντες» ψήφισαν τελικά την χουντικής έμπνευσης ιδιώνυμη τροπολογία μετά από τακτικού τύπου τροποποιήσεις του Κοντονή, οι οποίες όμως δεν αλλάζουν την βαθιά τρομοκρατική και αντιδημοκρατική ουσία της.

Ο «Χουντονής», όπως προσφυώς ονόμαζαν τον Κοντονή οι διαδηλωτές έξω από την Βουλή, περιορίστηκε να αφαιρέσει το αυτεπάγγελτο της δίωξης μόνο στην περίπτωση απειλής κατά του συμβολαιογράφου, πράγμα που προσέφερε το επιζητούμενο σαθρό και διάτρητο άλλοθι στους υποκριτικά διαφωνούντες να υπερψηφίσουν την κατάπτυστη τρομολαγνική τροπολογία.

Ακόμη και ο Μιχελογιαννάκης, αντί να καταψηφίσει, όπως είχε φανεί με τις καταγγελίες του και αυτός δραπέτευσε θρασύδειλα από την ψηφοφορία, θεωρώντας ότι με την απουσία του, την οποία μπορεί κανείς να ερμηνεύσει ποικιλοτρόπως, αποστασιοποιείται από το αντιδημοκρατικό τερατούργημα.

Κατά τα άλλα, παρά τις κραυγές, τις ειρωνείες και τις επιθέσεις, ακόμα και η ΝΔ και το Κίνημα Αλλαγής έκαναν ανοικτά πλάτες στην κυβέρνηση, ψηφίζοντας «παρών» (!) στην τρομοκρατική τροπολογία, επιβεβαιώνοντας για άλλη μία φορά ότι ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και Κίνημα Αλλαγής συνιστούν συνεταιράκια στα μνημόνια, στην υποτέλεια και στον αυταρχισμό.

Απεργία: 50+1 λόγοι που θέλουν να την καταργήσουν

Αναδημοσίευση από ektosgrammis.gr

Κυριολεκτικά από τη πίσω πόρτα, αιφνιδιαστικά και χωρίς ίχνος ντροπής η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ φέρνει μέσω ενός άσχετου νομοσχεδίου τροπολογία για να περιστείλει ένα από τα μέχρι τώρα αναφαίρετα –όπως θεωρούσαμε– εργασιακά-κοινωνικά δικαιώματα. Την απεργία των εργαζομένων. Ενώ οι πρώτες αντιδράσεις είχαν ξεκινήσει, με μια άτυπη δήλωσή του το Υπ. Εργασίας το παίρνει πίσω το ίδιο βράδυ για νομοτεχνική βελτίωση και κοινοβουλευτική διαβούλευση (!)

 

Καλώς τα παιδιά

Η τροπολογία αυτή δεν μας κάνει εντύπωση. Συζητιέται καιρό και είναι γνωστό ότι αποτελεί έναν από τους βασικούς «φόρους αίματος» που προτίθεται να καταβάλει για λογαριασμό μας η κυβέρνηση με στόχο πάντα την πολυπόθητη «ανάπτυξη». Έρχεται ως επιστέγασμα όλων των θεσπισμένων μέτρων λιτότητας που συμφώνησε και υλοποίησε η παρούσα και οι προηγούμενες κυβερνήσεις (από τους κατώτατους μισθούς των 400 ευρώ μέχρι τις κομμένες συντάξεις) ώστε να αφαιρέσει με τον πιο χυδαίο τρόπο από τους εργαζόμενους το πιο θεμελιώδες δικαίωμα που έχουν κατακτήσει όχι από κάποια ελεημοσύνη ή πρόνοια του νομοθέτη αλλά μέσα από μαχητικούς συλλογικούς αγώνες.

 

Μας αφορά αυτή η τροπολογία ως νέους εργαζόμενους/ες;

Μας αφορά και πολύ μάλιστα. Γιατί για κάθε κομμένο επίδομα εγκύου, για όλα τα απλήρωτα 12ωρα που κάναμε όπως οι εργαζόμενοι/ες των Public, για τις άδικες και αναιτιολόγητες απολύσεις χωρίς αποζημίωση που υποστήκαμε, για κάθε εργοδοτική απειλή και εκβιασμό που δεχτήκαμε, για κάθε εργατικό ατύχημα ή θάνατο που μάθαμε ή ζήσαμε δίπλα μας ξέραμε πάντα πως, αν το αποφασίσουμε, αν βρούμε την δύναμη, τότε έχουμε όπλο να απαντήσουμε, και αυτό είναι η απεργία. Το μεγαλύτερο όπλο στα χέρια μας.

Σε μια περίοδο λοιπόν που όλα αμφισβητούνται στην αγορά εργασίας και όλα πρέπει να (επανα)κατακτώνται καθημερινά, η ουσιαστική κατάργηση ενός τέτοιου όπλου, μέσα από μια γελοία επίφαση εκδημοκρατισμού του 50% + 1, είναι κάτι που θα μας φέρει άμεσα σε πολύ δυσκολότερη θέση μέσα σε χώρους δουλειάς.

 

Μα… καταργείται όντως το δικαίωμα στην απεργία;

Ναι. Με έναν ύπουλο και ανήθικο τρόπο. Όποιος/α έχει την παραμικρή ιδέα από το τι σημαίνει συλλογική διαδικασία που εμπλέκει δεκάδες και εκατοντάδες ή και χιλιάδες κόσμο ξέρει/καταλαβαίνει ότι ένα τέτοιο μέτρο ούτε εκδημοκρατισμό φέρνει ούτε κάποια «αντιδημοκρατία» προσπαθεί να χτυπήσει εντός των εργασιακών χώρων.

Η κυβέρνηση μας, που αυτή τη στιγμή μέσα από το συνταγματικά κατοχυρωμένο εκλογικό μας σύστημα, φέρνει τα πάνω κάτω στις ζωές μας κατέχοντας το 20%+ περίπου των ψήφων στο σύνολο του ελληνικού λαού (22,5% στο σύνολο των εγγεγραμμένων για την ακρίβεια), επικαλείται την δημοκρατία του 50% + 1 για να παραλύσει κάθε αντίσταση, κάθε διεκδίκηση μέσα στους χώρους δουλειάς.

 

Κλίμα φιλικό στις επιχειρήσεις

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί οι συνομιλητές της κυβέρνησης, οι εγχώριοι και μη, περιμένουν με τα πορτοφόλια τους γεμάτα το πότε η Ελλάδα θα μοιάζει με μια τεράστια Ειδική Οικονομική Ζώνη, με χαμηλούς μισθούς, χωρίς δικαιώματα εργασιακά, χωρίς απεργίες, χωρίς σωματεία και συνδικάτα, χωρίς εγγυήσεις για τους εργαζόμενους παρά μόνο για τους εργοδότες. Τότε το κλίμα θα είναι «φιλικό για τις επιχειρήσεις» και για κανέναν άλλο…

 Πηγή: G400