Έρχεται η «κατεδάφιση» και στα εργασιακά.

Οι αλλαγές που προωθούνται.

Πηγή: ergasianet.gr

Μετά τον ασφαλιστικό «Αρμαγεδώνα», έρχεται και ο αντίστοιχος στα εργασιακά, καθώς ξεκίνησε χθες στο Άμστερνταμ – όπου πραγματοποιήθηκε η δεύτερη συνάντηση της αρμόδιας «επιτροπής εμπειρογνωμόνων» – η αντίστροφη μέτρηση για τον «επανασχεδιασμό» της εργασιακής νομοθεσίας που ισχύει στη χώρα.

Στα τραπέζι των… διαπραγματεύσεων – για τις οποίες είναι βέβαιον πως θα πει ότι δίνει σκληρή μάχη η κυβέρνηση, όπως και τόσες φορές – πέφτουν επτά απαιτήσεις των δανειστών που αφορούν σε:

1. αλλαγή του τρόπου λήψης αποφάσεων για την πραγματοποίηση απεργιών,

2. αύξηση του χρόνου προειδοποίησης για την κήρυξη απεργιακής κινητοποίησης,

3. αλλαγή του τρόπου σύστασης και εκλογής συνδικαλιστικών οργανώσεων, αλλά και της χρηματοδότησής τους,

4. μείωση των ημερών συνδικαλιστικής άδειας,

5. δραστική μείωση των ημερών αδικαιολόγητης απουσίας συνδικαλιστή και ευθυγράμμιση με τα ισχύοντα για κάθε εργαζόμενο,

6. δυνατότητα απόλυσης συνδικαλιστών, για σπουδαίο λόγο,
   

7. δυνατότητα στον εργοδότη να μην αποδεχθεί και να μη πληρώσει τους εργαζόμενους μετά την κήρυξη και ολοκλήρωση απεργίας (lockout)

8. κατάργηση των ήδη παγωμένων τριετιών για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, και

9. απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων.

Να σημειωθεί πως η «επιτροπή εμπειρογνωμόνων» για τα εργασιακά συγκροτήθηκε σε εφαρμογή συγκεκριμένης διάταξης του 3ου μνημονίου. Είναι 8μελής και αποτελείται: από 7 ξένους και μόνον 1 Έλληνα. Ο ένας και μόνο Έλληνας που συμμετέχει ορίστηκε την τελευταία στιγμή με υπόδειξη του εκπροσώπου των δανειστών Κοστέλο, πρόεδρος είναι ο Ολλανδός Jan Van Ours, ενώ την Ελλάδα την εκπροσωπούν δύο Γερμανοί: οι Gerhard Bosch και Wolfang Daubler.

Οι εμπειρογνώμονες θα πρέπει να παραδώσουν στην ηγεσία του υπουργείου Εργασίας πόρισμα όπου θα αναλύονται οι βέλτιστες πρακτικές που εφαρμόζονται στην πλειοψηφία των ευρωπαϊκών χωρών, διατυπώνοντας παράλληλα άποψη σχετικά με το αν πρέπει να γίνουν παρεμβάσεις στην Ελλάδα και σε ποια κατεύθυνση. Από τη σύνθεσή της και μόνον εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει ποιος θα είναι προωθούμενος αντεργατικός μνημονιακός σχεδιασμός των δανειστών και της κυβέρνησης.

Με τόλμη και συνέπεια μπροστά στη συνδιάσκεψη της ΛΑΕ.

Του Δημήτρη Σαραφιανού
Πηγή: rproject.gr

Η πολιτική συγκυρία χαρακτηρίζεται από την ταχύτατη επιβολή μνημονιακών μέτρων και την πιο βίαιη αναίρεση λαϊκών κατακτήσεων που καμία κυβέρνηση δεν είχε τολμήσει μέχρι σήμερα.

Παρά τα κι­νή­μα­τα που ανα­πτύ­χθη­καν στις αρχές του 2016, οι αντι­δρά­σεις απέ­να­ντι σε αυτά τα μέτρα είναι του­λά­χι­στον υπο­το­νι­κές. Είναι σαφές ότι χτυ­πά­ει το κα­μπα­νά­κι του κιν­δύ­νου να εμπε­δω­θεί μια λο­γι­κή μο­νό­δρο­μου και αδυ­να­μί­ας αντί­δρα­σης.

Μέσα στα πλαί­σια αυτά η ιδρυ­τι­κή συν­διά­σκε­ψη της ΛΑΕ απο­κτά ιδιαί­τε­ρη ση­μα­σία. Κα­ταρ­χήν η ίδια η συ­γκρό­τη­ση της ΛΑΕ απο­τε­λεί μια εξαι­ρε­τι­κά ση­μα­ντι­κή στιγ­μή της τα­ξι­κής συ­γκυ­ρί­ας στην Ελ­λά­δα, καθώς για πρώτη φορά μετά την επι­βο­λή των μνη­μο­νί­ων δη­μιουρ­γεί­ται ένας πο­λι­τι­κός πόλος που εκ­φρά­ζει με κα­θα­ρό­τη­τα την ανά­γκη να συ­σπει­ρω­θεί ένα ενιαίο κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο φι­λο­λαϊ­κής διε­ξό­δου από την κρίση πάνω στους άξο­νες του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος: κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων, της λι­τό­τη­τας και της επι­τρο­πεί­ας, στάση πλη­ρω­μών-δια­γρα­φή του χρέ­ους, εθνι­κο­ποι­ή­σεις και πα­ρα­γω­γι­κός με­τα­σχη­μα­τι­σμός, έξο­δος από την ΟΝΕ, σύ­γκρου­ση με την ΕΕ.

Οι θέ­σεις της ΛΑΕ κά­νουν από­λυ­τα διαυ­γή αυτή την κα­τεύ­θυν­ση και είναι ένα ση­μα­ντι­κό βήμα προς τη σωστή κα­τεύ­θυν­ση.

Πα­ρα­πέ­ρα, οι θέ­σεις θέ­τουν στο επί­κε­ντρο της συ­γκρό­τη­σης του προ­γράμ­μα­τος την έξοδο από την ΟΝΕ. Η πα­ρα­μο­νή της χώρας στο ευρώ απο­τε­λεί το κομ­βι­κό ση­μείο όπου συ­μπυ­κνώ­νε­ται η στρα­τη­γι­κή όλων των με­ρί­δων της αστι­κής τάξης στην Ελ­λά­δα και ταυ­τό­χρο­να το ση­μείο που συ­μπυ­κνώ­νει όλες τις αντι­φά­σεις αυτής της στρα­τη­γι­κής. Η έξο­δος από την ΟΝΕ είναι αναμ­φί­βο­λα μια αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή και μά­λι­στα η μόνη πραγ­μα­τι­κά αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή, αφού όσο κα­νείς απο­μα­κρύ­νε­ται από τον κόμβο της τα­ξι­κής πάλης, τόσο πιο ακίν­δυ­νος γί­νε­ται για το σύ­στη­μα.

Οι θέ­σεις ξε­κα­θα­ρί­ζουν επί­σης για το πώς μπο­ρεί βρα­χυ­με­σο­πρό­θε­σμα να εξα­σφα­λι­σθούν οι ανα­γκαί­ες επάρ­κειες λαϊ­κών αγα­θών στην πε­ρί­πτω­ση εφαρ­μο­γής του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος: από την υιο­θέ­τη­ση εθνι­κού νο­μί­σμα­τος και την υπο­τί­μη­σή του, καθώς και από την παύση πλη­ρω­μών του δη­μο­σί­ου χρέ­ους, χωρίς συ­μπί­ε­ση των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων. Ξε­κα­θα­ρί­ζε­ται συ­νε­πώς ότι η εφαρ­μο­γή του προ­γράμ­μα­τος δεν έχει ως προ­ϋ­πό­θε­ση ούτε κον­δύ­λια της ΕΕ, ούτε δά­νεια από τρί­τες χώρες, ούτε την ενί­σχυ­ση συ­γκε­κρι­μέ­νων κε­φα­λαιου­χι­κών κλά­δων.

Τέλος οι θέ­σεις με σα­φή­νεια απο­τυ­πώ­νουν ότι ένα τέ­τοιο πρό­γραμ­μα συ­γκρο­τεί μια ευ­ρεία κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία των λαϊ­κών στρω­μά­των της χώρας μας με ερ­γα­τι­κή ηγε­μο­νία και ξε­κα­θα­ρί­ζουν ότι η ΛΑΕ είναι ένας με­τω­πι­κός φο­ρέ­ας που απο­σκο­πεί στην επα­νί­δρυ­ση της Αρι­στε­ράς. Δεν είναι, ούτε θέλει να υπο­κα­τα­στή­σει το ανα­γκαίο σή­με­ρα μέ­τω­πο φι­λο­λαϊ­κής διε­ξό­δου. Αντί­θε­τα θέλει να συμ­βάλ­λει απο­φα­σι­στι­κά στη συ­γκρό­τη­σή του.

Εξί­σου σαφής είναι και η θέση για την ΕΕ. Η εφαρ­μο­γή του προ­γράμ­μα­τος θα μας φέρει σε σύ­γκρου­ση με τις πο­λι­τι­κές και τους θε­σμούς της ΕΕ (χωρίς ίσως και αν). Μπρο­στά σ’ αυτή τη σύ­γκρου­ση θα απαι­τη­θεί η ορ­γά­νω­ση του λαού για την εφαρ­μο­γή μέχρι τέ­λους του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος και τη ρήξη με την ΕΕ – και αυτός είναι ο ρόλος του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος.

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση πά­ντως, τα θε­τι­κά στοι­χεία των κει­μέ­νων, που έχουν εκ­δο­θεί, δεν ολο­κλη­ρώ­νουν τη δια­δι­κα­σία της συν­διά­σκε­ψης. Η συν­διά­σκε­ψη πρέ­πει να είναι μια δια­δι­κα­σία δη­μό­σιου πο­λι­τι­κού δια­λό­γου για την προ­ώ­θη­ση αυτών των προ­γραμ­μα­τι­κών κα­τευ­θύν­σε­ων στην Αρι­στε­ρά και στα λαϊκά στρώ­μα­τα και κυ­ρί­ως πρέ­πει να είναι μια δια­δι­κα­σία που θα κα­τα­λή­ξει σε συ­γκε­κρι­μέ­νες πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις.

Όπως σωστά ανα­φέ­ρε­ται στις θέ­σεις, σή­με­ρα δεν εμ­φα­νί­ζε­ται ως άμεσα ρε­α­λι­στι­κή η δυ­να­τό­τη­τα για προ­ώ­θη­ση εναλ­λα­κτι­κής λύσης και στο κυ­βερ­νη­τι­κό επί­πε­δο. Υπάρ­χει μεν φθορά στις κοι­νω­νι­κές εκ­προ­σω­πή­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά αυτό δεν πρέ­πει ούτε να οδη­γεί σε λο­γι­κές ώρι­μων φρού­των, ούτε και στη λο­γι­κή ότι τυχόν απο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση του κυ­βερ­νη­τι­κού κέ­ντρου (που δεν φαί­νε­ται στον ορί­ζο­ντα) θα οδη­γού­σε μα­θη­μα­τι­κά σε αρι­στε­ρές με­τα­το­πί­σεις. Αντί­θε­τα αυτό που απαι­τεί­ται είναι να χα­ρα­χθεί με σα­φή­νεια μια τα­κτι­κή οι­κο­δό­μη­σης αυτού του πο­λι­τι­κού και κοι­νω­νι­κού μπλοκ αντι­πο­λί­τευ­σης στη βάση των αξό­νων του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος σε κάθε κοι­νω­νι­κό χώρο και κε­ντρι­κά πο­λι­τι­κά, άν­θρω­πο τον άν­θρω­πο, συλ­λο­γι­κό­τη­τα τη συλ­λο­γι­κό­τη­τα, προ­κει­μέ­νου να χτι­σθούν οι όροι για τη γι­γά­ντω­ση του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος.

Προς αυτή την κα­τεύ­θυν­ση θα πρέ­πει να λη­φθούν πρω­το­βου­λί­ες δια­λό­γου και κοι­νής δρά­σης που θα απευ­θύ­νο­νται σε όλες τις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς και ιδίως σε ορ­γα­νώ­σεις, συλ­λο­γι­κό­τη­τες, δί­κτυα που απο­χώ­ρη­σαν από το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, με άξο­νες την ενιαιο­με­τω­πι­κή λο­γι­κή στη βάση του προ­γράμ­μα­τος, τη γραμ­μή μαζών, τη ρήξη με τον γρα­φειο­κρα­τι­κο­ποι­η­μέ­νο και κυ­βερ­νη­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό.

Είναι σαφές ότι πρέ­πει κα­νείς να κερ­δί­σει τον κόσμο που είχε αυ­τα­πά­τες για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Για τους μη­χα­νι­σμούς όμως του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν πρέ­πει να έχει πλέον κα­νείς καμιά αυ­τα­πά­τη. Η συ­μπα­γής δια­τή­ρη­ση της πλειο­ψη­φί­ας στην ψη­φο­φο­ρία για το ασφα­λι­στι­κό έδει­ξε όχι μόνο ότι δεν ανα­μέ­νο­νται άμεσα πο­λι­τι­κοί κλυ­δω­νι­σμοί, αλλά και ότι όποιος πάει να εμπλα­κεί με αυ­τούς τους μη­χα­νι­σμούς σε οποιο­δή­πο­τε επί­πε­δο θα βγει λε­ρω­μέ­νος. Σε κάθε επί­πε­δο, συν­δι­κα­λι­στι­κό, γει­το­νιάς, αυ­το­διοί­κη­σης, η σχέση μας με τους μη­χα­νι­σμούς του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λουν να είναι αντι­πα­ρα­θε­τι­κές.

Έξω ο φασισμός από τα συνδικάτα

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Οι φασίστες της Χρυσής Αυγής επιχειρούν να βγουν από το περιθώριο που τους έχουν θέσει οι ταξικοί αγώνες των εργαζομένων, των αγροτών και των επιστημόνων, που αναπτύχθηκαν ενάντια στο αντιασφαλιστικό έκτρωμα της Κυβέρνησης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ αλλά και η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες καθώς και οι διεκδικήσεις των κινημάτων που αναπτύχθηκαν όλους τους προηγούμενους μήνες.

Και το επιχειρούν αξιοποιώντας την πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α-ΑΝ.ΕΛ, που συνεχίζει επάξια σε όλα το έργο των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων: από τη μία φτωχοποιεί, εξαθλιώνει, στέλνει στην ανεργία και ετοιμάζει νέα φορολεηλασία για τον λαό, τους εργαζόμενους και τη νεολαία ενώ την ίδια ώρα κλείνει τους πρόσφυγες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η επιχείρηση της Χρυσής Αυγής να παρεισφρήσει στο εργατικό κίνημα καλώντας σε «πανελλαδική εργατική συνδιάσκεψη» σε κεντρικό ξενοδοχείο στην Αθήνα, την ερχόμενη Κυριακή, δεν πρέπει να αφήσει αδιάφορο κανένα εργαζόμενο, κανένα σωματείο.

Με την προκάλυψη της «συνδιάσκεψης εθνικιστικών εργατικών φορέων και σωματείων» επιχειρούν να στήσουν ένα δίκτυο δουλεμπορίου για μεγαλοεργολάβους και εφοπλιστές, που θα εξασφαλίζει εργάτες με εξευτελιστικά μεροκάματα, χωρίς δικαιώματα, χωρίς κανόνες υγιεινής και ασφάλειας, υπό την επίβλεψη των μπράβων χρυσαυγιτών.

Είναι αποκαλυπτικό ότι στο κάλεσμά τους, δεν διστάζουν να δηλώσουν δημόσια υποταγή στα αφεντικά τους ότι «οι Έλληνες εθνικιστές και πατριώτες διεκδικούν δυναμικά θεσμική εκπροσώπηση σε όλες τις κοινωνικές και επαγγελματικές τάξεις», δηλαδή, οι  φασίστες επιθυμούν να συμμετέχουν και στις εργοδοτικές ενώσεις για να παίξουν τον ρόλο τους σαν το μακρύ χέρι της εργοδοσίας μέσα στο εργατικό κίνημα.

Δεν θα περάσουν! Οι εργαζόμενοι ξέρουν πολύ καλά το εγκληματικό πρόσωπο της Χρυσής Αυγής, με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, τη δολοφονική επίθεση σε συνδικαλιστές του Συνδικάτου Μετάλλου στο Πέραμα, τις επιθέσεις από τα τάγματα εφόδου χρυσαυγιτών κατά μεταναστών, μικροεπαγγελματιών, εργαζομένων και αντιφασιστών.

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους να αντισταθούν και να απομονώσουν τους φασίστες της Χρυσής Αυγής. Δεν έχουν θέση στα σωματεία. Δεν έχουν θέση πουθενά. Έξω ο φασισμός από τα συνδικάτα!

ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΤΣΑΚΙΖΟΥΝ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΖΙΚΟΙ

OΛΟΙ και OΛΕΣ στην Αντιφασιστική συγκέντρωση

που καλούν τα Πρωτοβάθμια Σωματεία

το Σάββατο 4 Ιουνίου 2016

Από την Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.

Να μην εφαρμοστεί ο νέος αντιασφαλιστικός νόμος λεηλασίας των συντάξεων.

Όλα τα νέα μέτρα διάλυσης της κοινωνικής ασφάλισης.

Πηγή: Iskra.gr

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με το νέο μνημονιακό αντιασφαλιστικό νόμο, προωθεί μέτρα κατεδάφισης των συντάξεων και της κοινωνικής ασφάλισης αλλά και διάλυσης των ασφαλιστικών ταμείων. Συγκεκριμένα:

1. Καταργείται το ΕΚΑΣ, που χορηγείται σε 370.000 χαμηλοσυνταξιούχους.

2. Οριστικοποιείται το σπάσιμο της κύριας σύνταξης σε εθνική και αναλογική-ανταποδοτική. Με αυτό τον τρόπο προωθείται η μετατροπή του δημόσιου, καθολικού, αναδιανεμητικού χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης σε κεφαλαιοποιητικό-ατομικό.

3. Με την εθνική σύνταξη στα 345 ευρώ μηνιαία στα 15 χρόνια ασφάλισης και στα 384 στα 20 χρόνια θα έχουμε ουσιαστικά κατάργηση της κατώτερης σύνταξης, που μέχρι τώρα ήταν 486 ευρώ με 15 χρόνια ασφάλισης και 4500 ένσημα.

4. Η εθνική σύνταξη, θα χορηγείται ακόμα πιο μειωμένη στα ΑΜΕΑ με αναπηρία κάτω από 80%.

5. Σφαγιαστικές μειώσεις 20-30% στις κύριες συντάξεις, για όσους συνταξιοδοτηθούν μετά την ψήφιση του νέου αντιασφαλιστικού νόμου.

6. Μειώσεις με διάφορους τρόπους και στις καταβαλλόμενες κύριες συντάξεις, και παράκαμψη με το νέο τρόπο υπολογισμού τους των αποφάσεων του ΣτΕ, που έκριναν αντισυνταγματικές όλες οι μειώσεις των συντάξεων μετά την 1/8/ 2012.

7. Μεγάλο μέρος από τις ήδη καταβαλλόμενες κύριες συντάξεις θα μειωθεί από τώρα, όπως γι’ αυτούς που μπαίνει πλαφόν 2000 μικτά (1820 καθαρά) στην σύνταξή τους.

8. Μείωση των προσωρινών συντάξεων από 80% της σύνταξης στο 50%.

9. Μειώσεις 15-20% στις νέες επικουρικές συντάξεις και νέες διαρκείς μειώσεις τους με την εφαρμογή του κανόνα βιωσιμότητας.

10. Μειώσεις μέχρι 40% στις καταβαλλόμενες επικουρικές συντάξεις, σε όσους παίρνουν κύρια και επικουρική σύνταξη μικτά πάνω από 1300 ευρώ μηνιαία.

11. Μειώσεις 10-30% στις εφάπαξ παροχές, λόγω αλλαγής του μαθηματικού τύπου τους και 32% μεσοσταθμικά στα μερίσματα του Μετοχικού Ταμείου.

12. Κατάργηση συντάξεων χηρείας για τους δικαιούχους κάτω των 55 ετών.

13. Θέσπιση μόνιμου αυτόματου μηχανισμού νέων μειώσεων στις και στις καταβαλλόμενες και στις νέες κύριες, επικουρικές συντάξεις καθώς και στις εφ’ άπαξ παροχές από 1-1-2017, μετά από υποχρεωτική εκπόνηση αναλογιστικών μελετών ανά τριετία, ώστε να διασφαλιστεί ο μνημονιακός στόχος για την μη αύξηση της δημόσιας συνταξιοδοτικής δαπάνης μέχρι το 2060 πάνω από 2,5% σε σχέση με τα επίπεδά της το 2009, παρότι μέχρι τότε οι συνταξιούχοι θα έχουν αυξηθεί κατά 70%.

14. Αύξηση των εισφορών για την επικουρική ασφάλιση, που για τους εργαζόμενους σημαίνει ότι μειώνονται αντίστοιχα οι μισθοί τους.

15. Εξοντωτικές αυξήσεις ασφαλιστικών εισφορών (20% επί του φορολογητέου εισοδήματός τους), για ελεύθερους επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενους επιστήμονες και εργαζόμενους με μπλοκάκια, αγρότες, οι οποίες, σε συνδυασμό με τη φορολογική αφαίμαξή τους, τους οδηγούν σε έξοδο από το επάγγελμά τους και την ανεργία.

16. Ενοποίηση όλων των ταμείων κύριας σύνταξης σ’ ένα «Υπερταμείο» (ΕΦΚΑ) με κορμό το ΙΚΑ, με ισοπέδωση παροχών προς τα κάτω, οργανωτικό και λειτουργικό χάος και πρόσθετη ταλαιπωρία ασφαλισμένων και υπαλλήλων, οι οποίοι μάλιστα τίθενται σε καθεστώς αβεβαιότητας, επειδή το οργανόγραμμα του νέου φορέα θα βγει με ένα απλό Προεδρικό Διάταγμα.

17. Ακόμα μεγαλύτερη μείωση της δημόσιας χρηματοδότησης της Κοινωνικής Ασφάλισης, αφού πλέον το κράτος θα χρηματοδοτεί μόνο το κομμάτι της σύνταξης που αναλογεί στην εθνική σύνταξη.

Επίσης με νέο νόμο η κυβέρνηση έβαλε κόφτη για τους μισθούς και τις συντάξεις από το 2017, εφόσον δεν επιτυγχάνονται οι μνημονιακοί δημοσιονομικοί στόχοι, νέες φορολογικές επιβαρύνσεις, δυνατότητα εκχώρησης πρώτης κατοικίας υπερχρεωμένων σε τράπεζες εργαζομένων και ολοκληρωτικό ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου.

Όλα αυτά έρχονται να προστεθούν στις μειώσεις 35-50% των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στις κύριες, τις επικουρικές και τα εφάπαξ τα προηγούμενα 5 χρόνια.

Η κοινωνική ασφάλιση μπορεί να στηριχτεί και να αναβαθμιστεί, μόνον εφόσον καταργηθούν τα μνημόνια και η λιτότητα, διαγραφεί τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους και προωθηθεί ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα παραγωγικού μετασχηματισμού και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, που όμως όλα αυτά προϋποθέτουν έξοδο από το ευρώ και εθνικό νόμισμα. Επίσης εάν διασφαλιστούν και αυξηθούν τα έσοδά της με την αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής, αδήλωτης και ανασφάλιστης εργασίας, την επαναρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την αύξηση της δημόσιας χρηματοδότησης και την ανακεφαλαιοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων λόγω της διαχρονικής λεηλασίας των αποθεματικών τους.

Ο μόνος παράγοντας, που μπορεί να αποτρέψει τη νέα μνημονιακή αντιασφαλιστική καταιγίδα, είναι οι αγώνες και κυρίως οι συντονισμένοι αγώνες όλων των εργαζομένων, συνταξιούχων, αγροτών, επαγγελματιών και επιστημόνων, που πρέπει και μπορούν να αναζωογονηθούν ανοίγοντας το δρόμο για την αναγκαία σήμερα ΟΣΟ ΠΟΤΕ δημοκρατική-αντιμνημονιακή ανατροπή.

Από την «έφοδο στον ουρανό» στο «η τάξη βασιλεύει στο Παρίσι».

«Πίστευα ότι οι εξεγερμένοι του Παρισιού δεν θα μπορούσαν να κουμαντάρουν ούτε την ίδια τους τη βάρκα».
Ζυλ Φαβρ, υπουργός εξωτερικών του Θιέρσου στην κυβέρνηση των Βερσαλλιών

Του Χάρη Παπαδόπουλου
Πηγή: rproject.gr

Η Κομούνα του Παρισιού το 1871 ήταν η πρώτη κυβέρνηση στην ιστορία εκλεγμένη από την εργατική τάξη για να υπερασπίσει τα συμφέροντά της. Οι αντιπρόσωποι των κατοίκων του Παρισιού ήταν άμεσα ανακλητοί. Κάθε αντιπρόσωπος ή υπάλληλος της Κομούνας έπαιρνε το μισθό ενός ειδικευμένου εργάτη.

Το πιο σημαντικό είναι ότι οι αντιπρόσωποι στην Κομούνα δεν ψήφιζαν απλώς νόμους που θα τους εφάρμοζε κάποια κρατική γραφειοκρατία. Αντίθετα, η Κομούνα ήταν η οργανωμένη εργατική τάξη που φρόντιζε η ίδια την εφαρμογή όσων ψηφίζονταν. Με άλλα λόγια, το παλιό κράτος καταργήθηκε και οι επαναστατημένες μάζες του Παρισιού το αντικατέστησαν με μια νέα οργάνωση, την πιο δημοκρατική στην ιστορία από τότε που υπάρχουν ταξικές κοινωνίες.

Για δυόμιση μήνες, όσο επικράτησε στο Παρίσι, η Κομούνα εφάρμοσε ένα πρόγραμμα «ταξικής μονομέρειας», ανακουφίζοντας τους φτωχούς σε βάρος των πλουσίων. Χάρισε τα χρέη και απαγόρευσε τις εξώσεις, σε ένα Παρίσι που τα 9/10 του πληθυσμού ζούσαν στο νοίκι και οι περισσότερες οικογένειες δεν είχαν να πληρώσουν ταυτόχρονα και το νοίκι και το φαΐ τους. Τα πρόστιμα στους εργαζόμενους από τους εργοδότες απαγορεύτηκαν, ενώ όλα τα εργοστάσια και τα εργαστήρια που έκλειναν οι ιδιοκτήτες, μεταβιβάζονταν στους εργάτες τους. Καθιερώθηκαν συντάξεις στις χήρες και στις συζύγους αιχμάλωτων στρατιωτών. Καταργήθηκε η νυχτερινή εργασία και εξασφαλίστηκε η δωρεάν εκπαίδευση για όλα τα παιδιά.

Οι νόμοι της Κομούνας ήταν «μέτρα έκτακτης ανάγκης» σε ένα Παρίσι πολιορκημένο από τον νικητή γερμανικό στρατό του Βίσμαρκ, ενώ η κυβέρνηση της γαλλικής αστικής τάξης στο προάστιο των Βερσαλλιών ετοίμαζε, με την ανοχή και την υποστήριξη της Πρωσίας, την τρομερή εκδίκησή της σε βάρος των εξεγερμένων εργατών.

Το μεγαλείο…

Ο ενθουσιασμός των Παριζιάνων κομουνάρων ήταν απίστευτος από τις πρώτες μέρες της Κομούνας ως τις τελευταίες της αιματοβαμμένες στιγμές. Η επαναστάτρια Λουίζα Μισέλ γράφει στις «Αναμνήσεις» της: «Ο κόσμος ήθελε να τα ανακαλύψει όλα μεμιάς: τις τέχνες, τις επιστήμες, τη λογοτεχνία, τις ανακαλύψεις. Η ζωή έβραζε. Όλοι βιάζονταν να ξεφύγουν από τον παλιό κόσμο».

Αλλά και τις τελευταίες μέρες της Κομούνας ο ζήλος και ο οίστρος έδιναν τον τόνο: «Ποιος θα το πίστευε; Το Παρίσι πολεμά και τραγουδά. Ενώ επίκειται η επίθεση ενός ανηλεούς και εξαγριωμένου στρατού, το Παρίσι γελά! Είναι περικυκλωμένο από όλες τις πλευρές από χαρακώματα και οχυρώσεις κι όμως μέσα σ’ αυτά τα φοβερά τείχη σε όλες τις γωνιές οι άνθρωποι γελούν», σημειώνει ο κόμης Βιλιέρ Ντελίλ Αντάμ, ενώ ο εχθρός της Κομούνας Ωγκύστ Ρενουάρ περιέγραφε έτσι τους Κομουνάρους: «Είναι παρανοϊκοί, αλλά έχουν μέσα τους τη σπίθα εκείνη που δεν σβήνει ποτέ».

Πώς έγινε συντρίμμια στρωμένα με πτώματα η επαναστατημένη πόλη; Πώς έχασαν τη μάχη δεκάδες χιλιάδες ένοπλοι αποφασισμένοι επαναστάτες και επαναστάτριες, χωρίς να μετατρέψουν το μήνυμά τους σε κόκκινη θύελλα σε όλη τη Γαλλία;

…και η αφέλεια

Δυστυχώς, το επαναστατικό μεγαλείο των Κομουνάρων πήγαινε χέρι-χέρι με την αφελή μεγαλοψυχία απέναντι στα αφεντικά της Γαλλίας και την κυβέρνησή τους στις Βερσαλλίες.

Η ίδια η Κομούνα άργησε πάνω από έξι μήνες να αναλάβει την κυριαρχία της πολιορκημένης πόλης και να εξασφαλίσει την επιβίωση των εργατών, ενώ από τις 4 Σεπτέμβρη του 1870 αστική εξουσία στο Παρίσι πρακτικά δεν υπήρχε και η κυβέρνηση της αστικής τάξης, φευγάτη στο Μπορντώ και μετά στις Βερσαλλίες, προσπαθούσε να υπερασπίσει τον εαυτό της όχι από τον προελαύνοντα γερμανικό στρατό, αλλά από τους παθιασμένους για την άμυνα της πόλης Παριζιάνους εργάτες. Εντέλει, η γαλλική κυβέρνηση έκανε ανακωχή με την Πρωσία για να αναλάβει το έργο της συντριβής του ανυπότακτου Παρισιού.

Από τις 18 Μάρτη 1871, μετά την απόπειρα του Θιέρσου να αρπάξει τα κανόνια των εργατών του Παρισιού, πλέον Βερσαλλίες και Παρίσι βρίσκονταν ανοιχτά σε εμφύλιο πόλεμο. Όμως, «το Παρίσι δεν θέλει να επιβάλλει τίποτε σε κανέναν», παρατηρεί ο Τρότσκι. «Αντί της επιθετικής πολιτικής, που ήταν η μόνη που μπορούσε να σώσει την κατάσταση, οι ηγέτες του Παρισιού προσπάθησαν να περιοριστούν στην κοινοτική αυτονομία τους: δεν θα χτυπούσαν τους άλλους όσο δεν τους χτυπούσαν εκείνοι».

Όμως, δεν γίνεται να αλλάξεις τον κόσμο χωρίς να πάρεις την εξουσία. Είναι αδύνατο να υλοποιηθούν αλληλέγγυες δομές και πειράματα εργατικής αυτοδιεύθυνσης σε σοβαρή κλίμακα, όσο οι πλούσιοι έχουν τον στρατό, την αστυνομία και τα δικαστήρια (το κράτος δηλαδή) στη διάθεσή τους για να υπερασπίσουν τα προνόμιά τους. Από την Κομούνα του Παρισιού ως τον ισπανικό εμφύλιο το 1936 και τη Χιλή του Πινοσέτ, τα αφεντικά έχουν αποδείξει πως δεν διστάζουν μπροστά σε κανένα έγκλημα προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι θα συνεχίσουν να κυβερνούν και να πλουτίζουν.

Τι έλειψε

Το Παρίσι το 1871 διέθετε δεκάδες χιλιάδες επαναστάτες και επαναστάτριες που είχαν πάρει σταθερά την απόφαση να πεθάνουν παρά να παραδοθούν στα αφεντικά. Αυτούς τους στήριζαν ενεργητικά εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες και φτωχοί. Όλοι αυτό το δυναμικό υπήρχε σε αφθονία. Αλλά δεν υπήρχε μια οργάνωση της πρωτοπορίας, ένας μηχανισμός επαναστατικής δράσης που να βλέπει συνολικά την κατάσταση και τα άμεσα καθήκοντα να τα μετατρέπει σε κατευθύνσεις και συνθήματα και να ηλεκτρίζει τις μάζες για να τα κάνουν πράξη χωρίς να βρεθούν αιφνιδιασμένοι από τον ταξικό εχθρό.

Η επαναστατική ηγεσία του Παρισιού το 1871 δεν συνέλαβε τους αστούς και τους στρατηγούς, που έφευγαν από την πόλη σαν ποντίκια. Δεν οργάνωσαν τη γρήγορη προώθηση στις Βερσαλλίες, τις πρώτες μέρες, όταν ήταν πρακτικά αφύλακτες. Όταν τελικά η Κομούνα αποφάσισε την επίθεση, της έδωσε χαρακτήρα ένοπλης διαδήλωσης. Η φρουρά ξεκίνησε χωρίς πυροβολικό και τροφοδοσία των φαντάρων. Ήταν μια συμβολική περισσότερο ενέργεια που κατέληξε σε αιματηρή πανωλεθρία.

Δεν έγινε καμιά συστηματική δουλειά για να σπάσει η απομόνωση του Παρισιού με απεσταλμένους που θα μετέφεραν τη φλόγα της Κομούνας στις πόλεις της επαρχίας. Πολύ περισσότερο, δεν έγινε καμιά οργανωμένη δουλειά μέσα στους φαντάρους του στρατού των Βερσαλλιών. Τα πάντα στον πολιτικό σχεδιασμό υποτάχτηκαν στο αυθόρμητο και στις ατομικές πρωτοβουλίες, όταν ήταν απαραίτητο ένα συγκεντρωτικό επαναστατικό επιτελείο για να αντιμετωπίσει τη λύσσα της αστικής τάξης.

Οι Κομουνάροι δεν τόλμησαν να πειράξουν ούτε το θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Γαλλίας. Ενώ όλο το χρυσάφι της Τράπεζας βρισκόταν στο Παρίσι, η διεύθυνση της Τράπεζας χρηματοδοτούσε απρόσκοπτα τις Βερσαλλίες. Τα φράγκα και τα ομόλογα, που άφησε άθικτα η επανάσταση, μετατράπηκαν μέσα σε ένα δίμηνο σε έναν τεράστιο στρατό που οργάνωσε η κυβέρνηση των Βερσαλλιών. Ο στρατός αυτός συγκέντρωνε –οργανωμένη και στελεχωμένη– όλη την καθυστέρηση και την αμάθεια της γαλλικής κοινωνίας: αγρότες στρατολογημένους για να σώσουν τα χωράφια και τις γυναίκες τους από τους «κόκκινους», με επικεφαλής αξιωματικούς από όλη τη «χρυσή νεολαία» της καλής κοινωνίας.

 Η επαναστατημένη πόλη, που επέδειξε έλεος και ανωτερότητα στους δυνάστες της, κατέληξε στον όλεθρο στις 21 με 28 Μάη 1871. Χιλιάδες νεκροί, 30.000 εκτελεσμένοι. Για χρόνια ήταν σχεδόν εξαφανισμένο είδος στο Παρίσι οι οικοδόμοι, οι γανωματήδες, οι υφάντριες.

Η πρώτη προλεταριακή «έφοδος στον ουρανό» κατέληξε να δοκιμάσει πάνω στο κορμί της το «ουαί τοις ηττημένοις»…

Κινητοποίηση των εργαζομένων στον Ερυθρό την Τρίτη 31/5.

Σε ανοιχτή γενική συνέλευση-συγκέντρωση στο προαύλιο του Κοργιαλένειου Μπενάκειου Νοσοκομείου Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού την Τρίτη 31/5 από τις 07.00 ως τη λήξη του ωραρίου καλεί τους εργαζόμενους το ΔΣ του Σωματείου.

Το ΔΣ του σωματείου καλεί τους εργαζόμενους να διαμαρτυρηθούν για την έλλειψη προσωπικού και να διεκδικήσουν:

• Δωρεάν Δημόσια Υγεία
• Επαρκή στελέχωση και χρηματοδότηση
• Ένταξη στα ΒΑΕ
• Κατάργηση του Αντιασφαλιστικού νόμου
• Ανάκτηση των μνημονιακών απωλειών

Για την αναπόφευκτη ρήξη στο ΜΕΤΑ.

Του Αντώνη Καραβά.

Δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία ότι η πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση του ΜΕΤΑ είναι «καταδικασμένη» να προχωρήσει. Δεν έχει κανένα νόημα να ασχοληθούμε σε αυτή τη φάση με τυχόν λάθη, παραλείψεις, καθυστερήσεις, αμφιταλαντεύσεις κλπ. ούτε πολύ περισσότερο να προσπαθήσουμε να εξαφανίσουμε τα προβλήματα παραμένοντας σε μια επίπλαστη και προσχηματική ενότητα.

Δεν εί­μα­στε στην φάση του απο­λο­γι­σμού αλλά σε μια  δια­δι­κα­σία σε πλήρη εξέ­λι­ξη που καί­ρια ση­μα­σία έχει  να κερ­δί­σου­με συ­ντρό­φους αγω­νι­στές που απο­χώ­ρη­σαν από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλλά επι­μέ­νουν ακόμα και τώρα σε ένα «τρίτο δρόμο» ενό­τη­τας ή έστω συ­νύ­παρ­ξης που μπο­ρεί να υπάρ­ξει με τα συν­δι­κα­λι­στι­κά στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Οι σκέ­ψεις που κα­τα­θέ­τω αφο­ρούν κυ­ρί­ως την πείρα από τα σχή­μα­τα του ΜΕΤΑ στο Δη­μό­σιο.

Η συ­ζή­τη­ση αυτή είναι κρί­σι­μη. Ο χώρος του ΜΕΤΑ πε­ρι­λαμ­βά­νει στις γραμ­μές του ένα αγω­νι­στι­κό δυ­να­μι­κό που απο­δεί­χτη­κε πο­λύ­τι­μο στα μνη­μο­νια­κά χρό­νια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ: Στην ορ­γά­νω­ση των απερ­γιών, στις πλα­τεί­ες, στις κα­τα­λή­ψεις, στον νι­κη­φό­ρο αγώνα ορ­γά­νω­σης της συλ­λο­γι­κής ανυ­πα­κο­ής στο νόμο Μη­τσο­τά­κη για την αξιο­λό­γη­ση κλπ. Στο αγω­νι­στι­κό αυτό δυ­να­μι­κό που επι­μέ­νει «αντι­μνη­μο­νια­κά και αντι­κυ­βερ­νη­τι­κά» μετά την συν­θη­κο­λό­γη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πέ­φτει με­γά­λο με­ρί­διο της ευ­θύ­νης για την συ­νέ­χεια της συν­δι­κα­λι­στι­κής-πο­λι­τι­κής πάλης για την ανα­τρο­πή των αντερ­γα­τι­κών μέ­τρων και της λι­τό­τη­τας.

Η κρίση που εξε­λίσ­σε­ται στο ΜΕΤΑ υπο­κρύ­πτει κυ­ρί­αρ­χα  ζη­τή­μα­τα θε­ω­ρί­ας και αντί­λη­ψης για τον ρόλο του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος. Όσοι στο ΜΕΤΑ επι­μέ­νουν στην συ­νερ­γα­σία με τα συν­δι­κα­λι­στι­κά στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­βά­λουν σαν κύριο επι­χεί­ρη­μα την αυ­το­νο­μία του σ.κ. απέ­να­ντι στα κόμ­μα­τα και την απο­φυ­γή της «υπερ­πο­λι­τι­κο­ποί­η­σης» του. Υπο­τι­μά­νε το γε­γο­νός ότι η λει­τουρ­γία των πα­ρα­τά­ξε­ων λο­γο­δο­τεί σε ένα πο­λι­τι­κο-συν­δι­κα­λι­στι­κό σχέ­διο, γι’ αυτό και κάθε πα­ρά­τα­ξη «συν­δέ­ε­ται» με το πο­λι­τι­κό σχέ­διο κά­ποιου πο­λι­τι­κού φορέα.

Η συ­ζή­τη­ση και η αντι­πα­ρά­θε­ση για την σχέση του συν­δι­κα­λι­στι­κού με το πο­λι­τι­κό σχέ­διο δεν είναι και­νούρ­για. Γρά­φει ο Λένιν στην ισκρα το 1900 στο πο­λε­μι­κό του κεί­με­νο ενά­ντια στο ρεύμα του οι­κο­νο­μι­σμού δη­λα­δή ενά­ντια στην προ­τε­ραιό­τη­τα του οι­κο­νο­μι­κού αγώνα ένα­ντι των πο­λι­τι­κών αι­τη­μά­των: «Η Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία (ονο­μα­σία για το ρω­σι­κό μαρ­ξι­στι­κό κόμμα που ιδρύ­θη­κε το 1898)είναι ο συν­δυα­σμός του κι­νή­μα­τος της ερ­γα­τι­κής τάξης και του σο­σια­λι­σμού. Κα­θή­κον της δεν είναι να υπη­ρε­τεί το κί­νη­μα της ερ­γα­τι­κής τάξης πα­θη­τι­κά σε κάθε ένα από τα χω­ρι­στά στά­διά του, αλλά να εκ­προ­σω­πεί τα συμ­φέ­ρο­ντα του κι­νή­μα­τος συ­νο­λι­κά, να υπο­δει­κνύ­ει σε αυτό το κί­νη­μα τον τε­λι­κό σκοπό του και τα πο­λι­τι­κά του κα­θή­κο­ντα, και να δια­φυ­λάσ­σει την πο­λι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή ανε­ξαρ­τη­σία του. Απο­μο­νω­μέ­νο από τη Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, το κί­νη­μα της ερ­γα­τι­κής τάξης γί­νε­ται ασή­μα­ντο και ανα­πό­φευ­κτα γί­νε­ται αστι­κό. Διε­ξά­γο­ντας μόνο τον οι­κο­νο­μι­κό αγώνα, η ερ­γα­τι­κή τάξη χάνει την πο­λι­τι­κή ανε­ξαρ­τη­σία της· γί­νε­ται η ουρά άλλων κομ­μά­των και προ­δί­δει τη με­γά­λη αρχή: «Η χει­ρα­φέ­τη­ση των ερ­γα­τι­κών τά­ξε­ων πρέ­πει να κα­τα­κτη­θεί από τις ίδιες τις ερ­γα­τι­κές τά­ξεις» Ολό­κλη­ρο το μικρό, απλό και τόσο επί­και­ρο κεί­με­νο του Λένιν ενά­ντια στον οι­κο­νο­μι­σμό εδώ: https://www.marxists.org/ellinika/archive/lenin/works/1900/11/urgent.htm…

Οι σύγ­χρο­νοι οπα­δοί του οι­κο­νο­μι­σμού βά­ζουν το κάρο μπρο­στά από το άλογο: Δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει πα­ρα­μι­κρή ερ­γα­τι­κή κα­τά­κτη­ση αν δεν σα­ρω­θεί από ενα με­γά­λο και ρω­μα­λέο λαϊ­κό-ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα το κα­θε­στώς της σύγ­χρο­νης απο­λυ­ταρ­χί­ας των μνη­μο­νί­ων. Αυτό είναι δια­κη­ρυ­κτι­κή ιδρυ­τι­κή αρχή του ΜΕΤΑ είναι το στρα­τη­γι­κό κα­θή­κον για το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα σή­με­ρα το  να απο­τε­λέ­σει την ρα­χο­κο­κα­λιά ενός μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος ανα­τρο­πής των πο­λι­τι­κών κυ­βέρ­νη­σης-ΕΕ-ΔΝΤ και με αυτή την έν­νοια όλα τα ρυά­κια της αντί­στα­σης πρέ­πει να συ­γκλί­νουν σε αυτό το κα­θή­κον. Αυτό οφεί­λου­με να εξη­γού­με στους ερ­γα­ζό­με­νους  υπο­μο­νε­τι­κά και όχι να σπέρ­νου­με αυ­τα­πά­τες για κα­τα­κτή­σεις και μά­λι­στα δια της δια­με­σο­λά­βη­σης με τους κυ­βερ­νη­τι­κούς  πα­ρά­γο­ντες . Πρό­κει­ται για ρε­φορ­μι­σμό – και μά­λι­στα χωρίς με­ταρ­ρυθ­μί­σεις  που πα­ρα­πλα­νά τους ερ­γά­τες να κλει­στούν στα δικά τους προ­βλή­μα­τα και όχι να μπο­λια­στούν και να συν­δε­θούν τα επι­μέ­ρους ερ­γα­τι­κά αι­τή­μα­τα με τον με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα και τον πο­λι­τι­κό αγώνα ανα­τρο­πής των μνη­μο­νί­ων που μέσα στην κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση δεν απο­τε­λεί κά­ποιο χω­ρι­στό στά­διο, αλλά όπως έδει­ξε και η περ­σι­νή πε­ρι­πέ­τεια της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, είναι στενά συν­δε­δε­μέ­νο με την πάλη ενά­ντια σε ΕΕ-ΔΝΤ, με την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πάλη και την σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή.

Κά­ποιοι σύ­ντρο­φοι εξα­κο­λου­θούν ακόμα να πι­στεύ­ουν ότι το σχέ­διο και η τα­κτι­κή  που έχει το ΜΕΤΑ  μπο­ρεί να συ­νυ­πάρ­ξει  με το σχέ­διο των συν­δι­κα­λι­στι­κών στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για την απαλ­λα­γή από τα μνη­μό­νια και την επο­πτεία των δα­νει­στών. Το σχέ­διο τους  όμως είναι ένα και  ενιαίο, είναι το σχέ­διο του νέου κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού  στα συν­δι­κά­τα:  κα­ταγ­γέλ­λο­ντας την ΠΑ­ΣΚΕ-ΔΑ­ΚΕ αλλά όχι την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή, δι­δά­σκο­ντας υπο­μο­νή και προ­σμο­νή  στους ερ­γα­ζό­με­νους και βά­ζο­ντας πλάτη στην κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα μέχρι τον Ιού­νιο του 2018 που – τά­χα – θα βγού­με στο ξέ­φω­το και θα ζή­σου­με τον «μύθο» της ανά­πτυ­ξης… Σε αυτό το σχέ­διο του νέου κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού η ορ­γά­νω­ση, η κλι­μά­κω­ση και ο συ­ντο­νι­σμός των αγώ­νων είναι εμπό­διο. Ποτέ οι Πα­να­γό­που­λοι και η ΔΑΚΕ δεν υπο­στή­ρι­ξαν στα λόγια τα μνη­μό­νια  και την επο­πτεία αλλά στην πράξη, όπως φά­νη­κε και πρό­σφα­τα με την 48ωρη απερ­γία-φά­ντα­σμα  που το ΠΑΜΕ τους έδωσε στο πιάτο. Η απο­κλι­μά­κω­ση του αγώνα μετά την γε­νι­κή απερ­γία της 4 Φλε­βά­ρη ενά­ντια στο αντι-ασφα­λι­στι­κό νο­μο­σχέ­διο και η διάρ­ρη­ξη του με­τώ­που ερ­γα­τών-αγρο­τών-επι­στη­μό­νων ήταν σα­νί­δα σω­τη­ρί­ας για την κυ­βέρ­νη­ση και τους συν­δι­κα­λι­στι­κούς της πα­ρα­τρε­χά­με­νους.

Όμως  ακόμα και αυτός ο ρε­φορ­μι­στι­κός-δια­χει­ρι­στι­κός ρόλος δεν μπο­ρεί να γίνει πράξη: Οι πε­ρι­κο­πές των μνη­μο­νί­ων  ακύ­ρω­σαν και το παι­χνί­δι της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας που έκανε για τρεις δε­κα­ε­τί­ες «κάτω από το τρα­πέ­ζι»: οι «ει­δι­κοί κω­δι­κοί» των υπουρ­γών που χά­ρι­ζαν διά­φο­ρα μικρά δω­ρά­κια με επι­δο­μα­τά­κια, πλα­στές υπε­ρω­ρί­ες, ρου­σφε­το­λο­γι­κούς διο­ρι­σμούς, με­τα­θέ­σεις και εξε­λί­ξεις που μοι­ρά­ζο­νταν οι ΠΑ­ΣΚΕ­ΔΑ­ΚΕ έχει τε­λειώ­σει από το 2010 με απο­τέ­λε­σμα ο νέος κυ­βερ­νη­τι­κός συν­δι­κα­λι­σμός να πε­ριο­ρί­ζε­ται σε «διορ­θω­τι­κές» πα­ρεμ­βά­σεις – το πρωί στο σω­μα­τείο και το βράδυ στο υπουρ­γείο – για να βοη­θά­ει τους υπουρ­γούς μπας και σώ­σουν τί­πο­τα από την μνη­μο­νια­κή λαί­λα­πα… για να το που­λή­σουν σαν εξυ­πη­ρέ­τη­ση στους ερ­γα­ζό­με­νους την επό­με­νη ημέρα: Το success story των συ­ρι­ζαί­ων συν­δι­κα­λι­στών είναι τρο­πο­ποι­η­μέ­νο: Οι δα­νει­στές θέ­λα­νε την τάδε πε­ρι­κο­πή αλλά εμείς πα­ρεμ­βή­κα­με στον υπουρ­γό και το σώ­σα­με… Ο νέος κυ­βερ­νη­τι­κός συν­δι­κα­λι­σμός  ντυ­μέ­νο τον αρι­στε­ρό μαν­δύα κάνει  με­γά­λη ζημιά στις ερ­γα­τι­κές συ­νει­δή­σεις: είναι ο ιμά­ντας με­τα­βί­βα­σης της ητ­το­πά­θειας, της δια­παι­δα­γώ­γη­σης των ερ­γα­τών στην ανά­θε­ση και στο μι­κρό­τε­ρο κακό, η προ­σαρ­μο­γή στο ΤΙΝΑ και στην ευ­ρω­υ­πο­τα­γή, η υπα­κοή στους δα­νει­στές «για το καλό μας», η νο­μι­μο­ποί­η­ση της αιώ­νιας λι­τό­τη­τας, ο κα­θα­για­σμός της δια­με­σο­λά­βη­σης με το κα­θε­στώς των διοι­κη­τών και των υπουρ­γών της «αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης». Είναι σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση η ίδια εκ­δο­χή και απο­τύ­πω­ση  της δε­ξιάς κα­τη­φό­ρας του ΠΑΣΟΚ και της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας: Από το «στις 18 σο­σια­λι­σμός» το 1981  στα «99 χρό­νια μνη­μό­νιο» το 2016… Κι από κοντά οι φωνές του ρε­α­λι­σμού και της προ­σαρ­μο­γής στην νέα πραγ­μα­τι­κό­τη­τα: «Αφού λοι­πόν τα μνη­μό­νια  είναι κα­θε­στώς, χώρος υπάρ­χει πλέον μόνο για μι­κρές κα­τα­κτή­σεις» ή «αφού οι αγώ­νες δεν ανέ­τρε­ψαν τους Πα­να­γό­που­λους ας συμ­βι­βα­στού­με σε ένα δια­με­σο­λα­βη­τι­κό ρόλο και ας επι­στρέ­ψου­με στη διοί­κη­ση της ΓΣΕΕ… για να τον παί­ξου­με κα­λύ­τε­ρα.»

Τέλος και ίσως το πιο ση­μα­ντι­κό: στην πράξη η ρήξη με τα συν­δι­κα­λι­στι­κά στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν προ­έ­κυ­ψε από κομ­μα­τι­κές ντι­ρε­κτί­βες από τον χώρο της ΛΑΕ ή πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο από την ατο­μι­κή πρω­το­βου­λία του γραμ­μα­τέα και στε­λε­χών  του ΜΕΤΑ αλλά αντί­θε­τα προ­έ­κυ­ψε πολύ νωρίς, αυ­θόρ­μη­τα και  «από τα κάτω»:

Η δια­δι­κα­σία ρήξης ξε­κί­νη­σε από την  αμέ­σως μετά την προ­δο­σία του ΟΧΙ, από την επό­με­νη τις 13ης Ιου­λί­ου  σε πολλά πρω­το­βάθ­μια σω­μα­τεία  του δη­μο­σί­ου γιατί στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα του χώρου δου­λειάς οι σύ­ντρο­φοί μας ζού­σαν στην πράξη την νέα εκ­δο­χή του κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού της συν­δια­χεί­ρι­σης με τους κα­θε­στω­τι­κούς πα­ρά­γο­ντες και της δι­καιο­λό­γη­σης – αν όχι της προ­βο­λής – του μνη­μο­νια­κού έργου και δεν ήθε­λαν να απο­τε­λούν τμήμα της μνη­μο­νια­κής συν­θη­κο­λό­γη­σης και  της απα­ξί­ω­σης στα μάτια των συ­να­δέλ­φων. Από την ανά­γκη και την απαί­τη­ση των συ­ντρό­φων στους χώ­ρους δου­λειάς και όχι από κομ­μα­τι­κά επι­τε­λεία ξε­κί­νη­σε το ρήγμα που συ­νε­χί­στη­κε στις ομο­σπον­δί­ες (Υγεία, Εκ­παί­δευ­ση κλπ) και με ορό­ση­μο την πα­νελ­λα­δι­κή συν­διά­σκε­ψη του ΜΕΤΑ φαί­νε­ται ότι θα κλεί­σει τον κύκλο με την ολο­κλή­ρω­ση της ρήξης και στα τρι­το­βάθ­μια όρ­γα­να – με προ­άγ­γε­λο την ρήξη και «τρι­χο­τό­μη­ση» του ΜΕΤΑ στο συ­νέ­δριο του ΕΚΑ.

Γαλλική άνοιξη, ελληνικό φθινόπωρο.

Κοινωνική έκρηξη στη Γαλλία,

ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα ετοιμάζει τον δικό της νόμο για τα εργασιακά.

Πηγή: Iskra.gr

Στον τρίτο μήνα της εισέρχεται η αλυσιδωτή κοινωνική έκρηξη που πυροδότησε στη Γαλλία το νομοσχέδιο της “σοσιαλιστικής” κυβέρνησης Ολάντ-Βαλς για την αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων (περαιτέρω υπονόμευση του 35ωρου, διευκόλυνση των απολύσεων, διάβρωση των συλλογικών συμβάσεων και της ισχύος των συνδικάτων). Παρά την προώθηση του νομοσχέδιου με προεδρικό διάταγμα – καθώς η κυβέρνηση δεν διέθετε την απαιτούμενη πλειοψηφία στη Βουλή – το κύμα των κινητοποιήσεων όχι μόνο δεν εκτονώθηκε, όπως περίμεναν οι κυβερνώντες, αλλά διογκώνεται και εξαπλώνεται σε όλη τη χώρα, προκαλώντας οξεία πολιτική κρίση.

Το πιο ελπιδοφόρο στοιχείο βρίσκεται στη συνέργεια και αλληλεπίδραση δύο παράλληλων κινημάτων: Των ολονύκτιων καταλήψεων πλατειών και διαδηλώσεων, όπου πρωταγωνιστεί η ριζοσπαστική νεολαία που γέννησε το κίνημα Nuit Debout και των απεργιακών αγώνων των συνδικάτων, με κορυφώσεις στις διαδοχικές “ημέρες δράσης” επτά μεγάλων συνδικάτων, με πρωταγωνιστικό ρόλο την ιστορική εργατική ομοσπονδία CGT. Ήδη, το απεργιακό κύμα παραλύει τις μεταφορές, νεκρώνει διυλιστήρια και άλλα μεγάλα εργοστάσια, ενώ επεκτείνεται ακόμη και στους πυρηνικούς σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Στο πολιτικό επίπεδο, η κοινωνική αντίδραση στο νόμο για το εργασιακό προκάλεσε βαθύ ρήγμα στο εσωτερικό του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού κόμματος και των συμμάχων του, με αποκορύφωμα την κατάθεση πρότασης μομφής από 53 βουλευτές της Κεντροαριστεράς εναντίον της κυβέρνησής “τους”. Η δημοτικότητα του Ολάντ έχει γκρεμιστεί στα Τάρταρα και το εργασιακό απειλεί να αποδειχθεί η χαριστική βολή στις φιλοδοξίες του να επανεκλεγεί στις προεδρικές που θα γίνουν σε λιγότερο από ένα χρόνο.

Την ώρα που η Γαλλία ζει τη δική της “άνοιξη”, η Ελλάδα ετοιμάζεται για ένα καυτό φθινόπωρο. Η κυβέρνηση Τσίπρα ετοιμάζεται να προωθήσει, τον Οκτώβριο, το δικό της νομοσχέδιο για την περαιτέρω απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, στο πλαίσιο των δεσμεύσεων που έχει ήδη αναλάβει με το τρίτο μνημόνιο. Η ψήφιση του εν λόγω νομοσχεδίου πρέπει να ολοκληρωθεί προκειμένου να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση και να δοθεί η επόμενη δόση του προγράμματος. Οι δανειστές, με το ΔΝΤ και πάλι να παίζει το ρόλο του πολιορκητικού κριού, έχουν ξεκαθαρίσει τις απαιτήσεις τους: Απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, αντισυνδικαλιστικό νόμο που θα καθιστά σχεδόν αδύνατη την κήρυξη απεργίας στις μεγάλες επιχειρήσεις και κλάδους, περαιτέρω αποδόμηση των συλλογικών συμβάσεων.

Εφαρμόζοντας τη συνταγή Σημίτη, πρώτου διδάξαντος στις “επιτροπές σοφών” που προετοιμάζουν και επενδύουν με “επιστημονικό” κύρος επαχθή, ταξικότατα μέτρα, ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του συγκρότησαν οκταμελή “διεθνή επιτροπή εμπειρογνωμώνων”, οι οποίοι θα συντάξουν πόρισμα για το εργασιακό νομοσχέδιο, επί τη βάσει, υποτίθεται, των “βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών”. Σήμερα συνεδριάζει για τρίτη φορά η εν λόγω επιτροπή, με προοπτική να έχει ολοκληρώσει το έργο της μέχρι τα τέλη Αυγούστου.

Φυσικά, τα περί “βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών” κανένα λογικό άνθρωπο δεν καθησυχάζουν. Για το ΔΝΤ και τον Σόιμπλε, “βέλτιστες” πρακτικές μπορεί κάλλιστα να είναι εκείνες που ακολουθούν η Εσθονία, η Βουλγαρία και άλλες χώρες του πρώην “υπαρκτού σοσιαλισμού”, που διανύουν εποχή εργασιακού Μεσαίωνα. Σε κάθε περίπτωση, όταν ακόμη και οι υποτιθέμενοι “σοσιαλιστές”, Ολάντ και Ρέντσι, προκαλούν κοινωνική κατακραυγή ακριβώς για τη απορρύθμιση του εργασιακού στις χώρες τους, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει να περιμένει, σ’ αυτό το πεδίο, καμία στήριξη από τους “σύμμαχους” και “σωτήρες” του, παρά μόνο ασφυκτική πίεση να μην υστερήσει σε νεοφιλελεύθερο ζήλο, αν μη τι άλλο, για να μην εκθέσει και τους ίδιους.

Οτιδήποτε άλλο εκτός από αξιοζήλευτη διαγράφεται η θέση του Αλέξη Τσίπρα και των συνεργατών του. Αμέσως μετά το βαρύ κόστος που εισέπραξαν λόγω ασφαλιστικού και πολυνομοσχέδιου, καλούνται να περάσουν νέα προαπαιτούμενα, αναθεωρώντας επί τα χείρω πράγματα που ψήφισαν μόλις χθες και στη συνέχεια, να επεξεργαστούν απνευστί έναν εργασιακό νόμο, που θα γελοιοποιήσει με τον πιο ανελέητο τρόπο την μπουρδολογία τους περί “ταξικής μεροληψίας”, απειλώντας να γίνει η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Σε κάθε περίπτωση, το καλοκαίρι που έρχεται διαγράφεται ενδιαφέρον και το φθινόπωρο περιπετειώδες.

Α.Θ.  

ΚΚΕ: Για την «τιμή των όπλων» ενάντια στο τρίτο μνημόνιο.

Του Πάνου Κοσμά
Πηγή: rproject.gr

To KKE είχε μια εξαιρετικά επιθετική τακτική απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ όσο αυτός ήταν στην αντιπολίτευση, αλλά και στην περίοδο της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μέχρι και τη μνημονιακή στροφή του Ιουλίου του 2015. Όχι μόνο απέναντι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στο κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, και στις συνδικαλιστικές του δυνάμεις, ακόμη και σε συγκυρίες κρίσιμων μαχών ενάντια στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Παραδόξως, οι σχέσεις με την ηγεσία της κυβέρνησης «αποκαταστάθηκαν» στο διάστημα των τελευταίων μηνών.

Στις 15 Ια­νουα­ρί­ου, μία ημέρα μετά τη με­γά­λη κι­νη­το­ποί­η­ση των επι­στη­μο­νι­κών κλά­δων ενά­ντια στα μέτρα του τρί­του μνη­μο­νί­ου, στο ξε­κί­νη­μα του κύ­κλου των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων με κέ­ντρο τους αγρό­τες αλλά και τους δι­κη­γό­ρους, μη­χα­νι­σμούς κ.λπ., ο γ.γ. του ΚΚΕ Δη­μή­τρης Κου­τσού­μπας συ­να­ντή­θη­κε στο Μα­ξί­μου με τον Αλέξη Τσί­πρα. Το αί­τη­μα για τη συ­νά­ντη­ση ήταν του τε­λευ­ταί­ου, αλλά ο Δ. Κου­τσού­μπας έχασε μια καλή ευ­και­ρία να αρ­νη­θεί μια τέ­τοια συ­νά­ντη­ση στη δε­δο­μέ­νη χρο­νι­κή στιγ­μή. Κατά τα άλλα, τα ρε­πορ­τάζ έκα­ναν λόγο για «συ­νά­ντη­ση σε πολύ φι­λι­κό κλίμα», υπο­γραμ­μί­ζο­ντας την ασυ­νή­θι­στη διάρ­κειά της (2 ώρες) και σχο­λιά­ζο­ντας ότι δεν ήταν εθι­μο­τυ­πι­κή αλλά ου­σια­στι­κή.

Λί­γους μήνες αρ­γό­τε­ρα, κατά τη συ­ζή­τη­ση στη Βουλή για την ψή­φι­ση του δεύ­τε­ρου «πα­κέ­του» των μνη­μο­νια­κών μέ­τρων, ο Αλέ­ξης Τσί­πρας κέρ­δι­σε με το σπαθί του το δι­καί­ω­μα σε μια ασυ­νή­θι­στη οι­κειό­τη­τα με τον γ.γ. του ΚΚΕ, απο­κα­λώ­ντας τον «Δη­μή­τρη μου» χωρίς ο τε­λευ­ταί­ος να αντι­δρά­σει. Όλα αυτά θα ήταν ανού­σια και θα μπο­ρού­σαν να μη ση­μαί­νουν τί­πο­τε, αν η τα­κτι­κή του ΚΚΕ στο ζή­τη­μα της μάχης ενά­ντια στο τρίτο μνη­μό­νιο δεν ήταν «ασυ­νή­θι­στα» προ­βλη­μα­τι­κή, στα όρια της πο­λι­τι­κής φυ­γο­μα­χί­ας.

Βε­βαί­ως, στις ανα­κοι­νώ­σεις των κομ­μα­τι­κών ορ­γά­νων και τις δη­λώ­σεις του γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ η «γραμ­μή» ενά­ντια στο τρίτο μνη­μό­νιο και την κυ­βέρ­νη­ση είναι «σκλη­ρή». Δεν μπο­ρού­με να πούμε το ίδιο ωστό­σο για την πο­λι­τι­κή και συν­δι­κα­λι­στι­κή του πρα­κτι­κή.

Συν­δι­κά­τα

Στο αγρο­τι­κό κί­νη­μα μπήκε στο διά­λο­γο με την κυ­βέρ­νη­ση και ευ­θύ­νε­ται από­λυ­τα για την αυ­τα­πά­τη ότι «στα­μα­τή­σα­με τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις γιατί κερ­δί­σα­με». Στη συ­νέ­χεια, σε ου­σια­στι­κή συ­νερ­γα­σία με τον Πα­να­γό­που­λο, «κλεί­δω­σε» στα συν­δι­κά­τα τη γραμ­μή περί «48ω­ρης όταν ψη­φι­στούν τα μέτρα», που ευ­θύ­νε­ται για τη με­γά­λη ‒ και με κα­τα­στρο­φι­κές συ­νέ­πειες ‒ «κοι­λιά» ανά­με­σα στο πρώτο κύμα κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων του Γε­νά­ρη-Φλε­βά­ρη και την τε­λι­κή φάση των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων ενά­ντια στην ψή­φι­ση των δύο «πα­κέ­των» μέ­τρων. Το απο­τέ­λε­σμα ήταν ότι οι δύο 48ω­ρες, που κη­ρύ­χτη­καν την τε­λευ­ταία στιγ­μή πριν από την ψή­φι­ση των δύο μνη­μο­νια­κών «πα­κέ­των» ήταν για την «τιμή των όπλων», και άρα με προ­δια­γε­γραμ­μέ­νη απο­τυ­χία: χωρίς χρόνο προ­ε­τοι­μα­σί­ας, χωρίς προ­ε­τοι­μα­σία-ορ­γά­νω­ση-προ­πα­γάν­δι­ση, ύστε­ρα από με­γά­λο διά­στη­μα «κοι­λιάς» και απο­θάρ­ρυν­σης που δεν επέ­τρε­πε στον κόσμο να τις δει ως κο­ρύ­φω­ση μιας μάχης, και αφού είχε γε­νι­κευ­τεί η αί­σθη­ση ότι «δεν γί­νε­ται τί­πο­τε».

Ακόμη χει­ρό­τε­ρα, η γραμ­μή αυτή φαί­νε­ται ότι περ­νά­ει και στο εν­διά­με­σο και κα­τώ­τε­ρο συν­δι­κα­λι­στι­κό επί­πε­δο:

* Στην ΟΛΜΕ, στις ΓΣ των κα­θη­γη­τών το διά­στη­μα 16-20 Μαΐου ήταν ενά­ντια στην πρό­τα­ση για απερ­για­κή κι­νη­το­ποί­η­ση, ενώ στη συ­νέ­λευ­ση των προ­έ­δρων στις 21 Μαΐου μπήκε για πρώτη φορά στο προ­ε­δρείο, απέρ­ρι­ψε την πρό­τα­ση για 24ωρη και ‒ τρι­σχει­ρό­τε­ρα‒ κα­τήγ­γει­λε και απο­χώ­ρη­σε στη συ­ζή­τη­ση για τη συμ­με­το­χή της ΟΛΜΕ στον «εθνι­κό διά­λο­γο για την πα ι­δεία», με απο­τέ­λε­σμα να δια­μορ­φω­θούν συ­σχε­τι­σμοί που δεν επέ­τρε­παν την απόρ­ρι­ψη της συμ­με­το­χής (εντυ­πω­σια­κό δείγ­μα τα­κτι­κής «φλας αρι­στε­ρά-στρο­φή δεξιά»)!

* Στη συ­γκρό­τη­ση προ­ε­δρεί­ου του ΔΣ της ΕΙΝΑΠ (νο­σο­κο­μεια­κοί για­τροί) η πα­ρά­τα­ξη του ΠΑΜΕ (ΔΗΠΑΚ) όχι μόνο στή­ρι­ξε την επα­νε­κλο­γή στη θέση της προ­έ­δρου στε­λέ­χους της ΝΔ (της κ. Πα­γώ­νη) αλλά και συμ­με­τεί­χε στο προ­ε­δρείο μαζί με τους λοι­πούς μνη­μο­νια­κούς πα­ρό­λο που το συν­δι­κα­λι­στι­κό μπλοκ των ΝΔ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΠΑΣΟΚ είναι μειο­ψη­φία (7 έδρες στις 15), για πρώτη φορά ύστε­ρα από 6 χρό­νια!

Υπο­γρά­φο­ντας τα μνη­μό­νια ως «Αρι­στε­ρά», η κυ­βέρ­νη­ση ευ­τε­λί­ζει και δια­σύ­ρει την Αρι­στε­ρά. Στο βαθμό που αυ­το­πα­ρου­σιά­ζο­νται ως η «συ­νε­πής και μα­χη­τι­κή Αρι­στε­ρά» (πα­ρό­λο που απο­φεύ­γουν να χρη­σι­μο­ποιούν τον όρο Αρι­στε­ρά), το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ με αυτές τις πρα­κτι­κές δί­νουν στην κυ­βέρ­νη­ση όχι μόνο χείρα βοη­θεί­ας αλλά και μία ακόμη ευ­και­ρία να δια­σύ­ρει την Αρι­στε­ρά και να απο­θαρ­ρύ­νει το κί­νη­μα αντί­στα­σης. Έτσι, δεν είναι κα­θό­λου ανε­ξή­γη­τος ο σε­βα­σμός που δεί­χνει τόσο η κυ­βέρ­νη­ση όσο και το σύ­στη­μα εν γένει στο ΚΚΕ…

Δύο ανεπιθύμητοι ήρωες.

«Είναι τεράστιο ψεύδος ότι ο Γλέζος κατέβασε την γερμανική σημαία από την Ακρόπολη! Διότι, όλοι οι στρατοί του κόσμου κάνουν υποστολή της σημαίας με τη δύση του ηλίου». 

«Χρυσή Αυγή», 24.10.2012

Του Δημήτρη Ψαρρά
Πηγή: efsyn.gr

Πριν από 75 χρόνια, τη νύχτα της 30ής προς την 31η Μαΐου, δύο Ελληνες νέοι, ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος (Λάκης) Σάντας, κατέβαζαν από την Ακρόπολη τη σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό των γερμανικών δυνάμεων κατοχής.

Η πράξη αυτή, που θεωρήθηκε από τις πρώτες και πάντως πιο ηρωικές αυθόρμητες αντιδράσεις των λαών της Ευρώπης, έχει προ πολλού τεκμηριωθεί απολύτως και αποτελεί μία φωτεινή σελίδα στην ιστορία της εθνικής αντίστασης της περιόδου 1941-1944.

Παρά το γεγονός ότι είναι προσιτά στον καθένα τα αδιάσειστα στοιχεία που επιβεβαιώνουν το ιστορικό αυτό συμβάν, ακούγονται ακόμα και σήμερα φωνές αμφισβήτησης.

Τρία τέταρτα του αιώνα μετά την παράτολμη πράξη, είναι πολλοί εκείνοι που αδυνατούν να την πιστέψουν και είναι έτοιμοι να αποδεχτούν κάθε σχετική αμφισβήτηση που διακινούν οι κάθε λογής παραγωγοί «πατριωτικών» αστικών μύθων.

Βλέπετε, δεν ταιριάζει στα στερεότυπα της εποχής να αναλαμβάνουν την πρώτη ηρωική πατριωτική πράξη της κατοχής δύο αριστεροί νέοι!

Και ειδικά ο Γλέζος, ο οποίος επί δεκαετίες υπήρξε ηγετικό στέλεχος της Αριστεράς, καθόταν στο στομάχι των προπαγανδιστών (και της σημερινής Δεξιάς), που βάσιζαν τη ρητορεία τους στον «ανθελληνισμό» και τον «αντιπατριωτισμό» του ΚΚΕ, της ΕΔΑ και της μεταπολιτευτικής Αριστεράς.

Επί δεκαετίες η αμφισβήτηση της πράξης στηριζόταν σε πανομοιότυπους συλλογισμούς: 

Το συνηθέστερο επιχείρημα είναι ότι δεν είναι δυνατόν να κατέβασαν νύχτα τη σημαία, εφόσον οι σημαίες μετά τη δύση υποστέλλονται. Συνεπώς πρόκειται για ψέματα.

Παραλλαγή αυτού του επιχειρήματος είναι ότι το μόνο που μπορεί να έγινε ήταν να κλάπηκε η σημαία από κάπου όπου ήταν φυλαγμένη.
Αλλά αυτό δεν συνάδει με τις αφηγήσεις των δύο πρωταγωνιστών, οπότε και πάλι πρόκειται για ψέμα.

Αυτό το επιχείρημα που συνεχώς αναπαράγεται είναι βέβαια αστείο.

Η ανακοίνωση που εκδόθηκε από τις γερμανικές αρχές την επομένη και δημοσιεύτηκε υποχρεωτικά σε όλο τον ελεγχόμενο Τύπο, όχι μόνο επιβεβαιώνει την ηρωική πράξη, αλλά μιλά ρητά για την «κυματίζουσα επί της Ακροπόλεως γερμανική πολεμική σημαία».

Σε διπλανές στήλες δημοσιεύουμε την ανακοίνωση που υπογράφει ο «φρούραρχος». Οπότε καταρρέει το επιχείρημα.

Εκτός αν στο «κόλπο» για την ηρωοποίηση της Αριστεράς ήταν και οι ναζί.

Μάλιστα αυτή η ανακοίνωση αναφέρεται και σε άλλες αυθόρμητες αντιδράσεις του ελληνικού λαού εναντίον των δυνάμεων κατοχής, περιγράφοντας έτσι το κλίμα μέσα στο οποίο οι δύο νέοι πήραν την απόφασή τους.

Μπορεί όντως κάποιοι να κατέβασαν τη γερμανική σημαία – λένε κάποιοι άλλοι – , αλλά πώς ξέρουμε ότι αυτοί ήταν ο Γλέζος και ο Σάντας; Μπορεί οι δύο να εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός για να προσποριστούν τη δόξα.

Αυτό το επιχείρημα είναι πολύ πρόσφατο. Όπως θα δούμε παρακάτω, δεν το αποτόλμησε ούτε ο Μανιαδάκης, ο οποίος τη δεκαετία του 1950 είχε αναλάβει εργολαβικά να αμαυρώσει την ηρωική πράξη.

Αλλά κι αυτό το επιχείρημα καταρρέει, εφόσον η αποκάλυψη έγινε πολύ νωρίς, στις εφημερίδες του Μαρτίου του 1945, σε μια εποχή που θα μπορούσε οποιοσδήποτε να διεκδικήσει την πατρότητα του εγχειρήματος αν έβλεπε ότι το σφετερίζονται κάποιοι αμέτοχοι.

Και μάλιστα η αποκάλυψη προβλήθηκε και από τις εφημερίδες της Δεξιάς, παρά το γεγονός ότι ο διχασμός με την Αριστερά είχε ήδη βαθύνει, εφόσον βρισκόμαστε στην περίοδο αμέσως μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας.

Το σημείο υποχώρησης των «αρνητών» είναι ότι εν πάση περιπτώσει αν έγινε κάτι από τους Γλέζο και Σάντα, αυτό δεν μπορεί να πιστωθεί στην Αριστερά, εφόσον οι δύο νέοι ήταν μέλη της μεταξικής οργάνωσης νεολαίας, της ΕΟΝ.

Πρόκειται για ένα παραπειστικό επιχείρημα που χρησιμοποιείται για πολλούς γνωστούς αριστερούς της περιόδου, λ.χ. τον Μίκη Θεοδωράκη.

Αλλά η ένταξη των μαθητών στην ΕΟΝ ήταν υποχρεωτική και δεν υποδήλωνε πολιτικά «πιστεύω».

Όσο για τους βαθμοφόρους της μεταξικής οργάνωσης, αυτοί ή εξαφανίστηκαν μετά την κατάληψη της χώρας από τον στρατό του Τρίτου Ράιχ ή συνεργάστηκαν με τις κατοχικές δυνάμεις.

Τελευταίο καταφύγιο όσων επιχειρούν να αμφισβητήσουν το ιστορικό γεγονός είναι ότι πρόκειται για προπαγανδιστικό δημιούργημα της Αριστεράς.

Υποτίθεται, μάλιστα, ότι η προπαγάνδα της Αριστεράς έχει συγκαλύψει μια άλλη ηρωική πράξη, δηλαδή την αυτοκτονία του εύζωνα Κωνσταντίνου Κουκίδη, ο οποίος τυλίχτηκε με την ελληνική σημαία και έπεσε από τον βράχο της Ακρόπολης μόλις εισήλθαν τα γερμανικά στρατεύματα στην Αθήνα.

Όπως έχει αποδειχτεί, αυτό δεν συνέβη ποτέ, ενώ και το πρόσωπο Κουκίδης με αυτά τα χαρακτηριστικά δεν υπήρξε ποτέ. Πρόκειται για έναν «ήρωα-φάντασμα» (Ιός, «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 22.10.2000).

Μπορεί να τον τίμησε η ελληνική πολιτεία τον Οκτώβριο του 2000, αλλά όπως απολογήθηκε κατά τη σχετική τελετή ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, «τιμάμε τον Κουκίδη, παρά το ότι η ιστορική έρευνα δεν απέδωσε επιστημονική απόδειξη για την ύπαρξή του και για την πράξη του αυτή».

Ο τότε δήμαρχος της πρωτεύουσας πρόσθεσε με παιδική αφέλεια: «Το ερώτημα δεν είναι αν υπήρξε ο εύζωνας Κουκίδης. Το ερώτημα είναι αν εμείς οι σημερινοί Ελληνες θέλουμε να υπάρξει».

Όλα αυτά μπορεί κανείς να τα διαβάσει σε εκατοντάδες ιστοσελίδες ως «επιβεβαιωμένα» ιστορικά γεγονότα που υποτίθεται ότι ανατρέπουν μια διεθνώς αναγνωρισμένη ηρωική πράξη.

Και όπως συμβαίνει με όλους τους αστικούς μύθους, έτσι και στην περίπτωση της σημαίας, όσο περισσότερα τεκμήρια εισφέρει η ιστορική έρευνα τόσο πιο καχύποπτοι γίνονται εκείνοι που ούτως ή άλλως αδυνατούν να πιστέψουν ότι κάποιοι αποτόλμησαν αυτό που κανείς δεν θα επιχειρούσε σήμερα.

⤊ Τεκμήρια μιας ηρωικής πράξης: η ανακοίνωση του γερμανικού Φρουραρχείου («Ελεύθερον Βήμα», 1/6/1941) και κάτω, το πρώτο μεταπολεμικό δημοσίευμα για την ταυτότητα των δραστών («Ελευθερία», 25/3/1945)⤋

Θα μπορούσαμε να σταματήσουμε εδώ, αλλά σκοπός μας δεν είναι να συνοψίσουμε τις αποδείξεις για το ιστορικό γεγονός, αλλά να εξετάσουμε τις συνθήκες και τους λόγους που επιτρέπουν επί τόσες δεκαετίες να διαχέονται αυτά τα τερατώδη ψέματα μόνο και μόνο για να συκοφαντήσουν τους εμβληματικούς αγωνιστές της εθνικής αντίστασης, αλλά και να αμαυρώσουν την ιστορία της Αριστεράς.

Και κυρίως σκοπός μας είναι να αποκαλύψουμε ποιοι είναι εκείνοι που τα διακινούν.

Γιατί, όπως «όλοι θέλουμε να υπάρχει ο Κουκίδης», έτσι και πολλοί δεν θέλουν να υπάρχει η πράξη του Γλέζου και του Σάντα.

Η επιχείρηση αμφισβήτησης

Η πολεμική σημαία του Ράιχ στην Ακρόπολη (Μάιος 1941)

Όπως θα περίμενε κανείς, ο πρώτος που δεν μπορεί να χωνέψει την πράξη του Γλέζου και του Σάντα είναι η ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Στην εφημερίδα της οργάνωσης δημοσιεύονται συχνά κείμενα που επαναλαμβάνουν τους ισχυρισμούς που παραθέσαμε πιο πάνω.

Εντελώς ενδεικτικά μπορούμε να αναφέρουμε την αναδημοσίευση το 2008 ενός κειμένου που κυκλοφορούσε στο διαδίκτυο, σύμφωνα με το οποίο υπήρξε το γεγονός, αλλά δεν ήταν ο Γλέζος και ο Σάντας που πραγματοποίησαν την παράτολμη ενέργεια («Γλέζος-Σάντας: Ήρωες ή ήρωες κατά δήλωσή τους;», εφ. «Χρυσή Αυγή», 4.6.2008).

Στην ίδια κατεύθυνση υπάρχουν και άλλα δημοσιεύματα, όπως εκείνο κάποιου Φίλιππου Κρομμύδα, όπου επαναλαμβάνεται το «επιχείρημα» ότι «τη νύχτα δεν υπάρχουν αναπεπταμένες στρατιωτικές σημαίες» και ότι «η μόνη σημαία που κατέβασε ο Γλέζος είναι η ελληνική από τη Μακεδονία», κ.λπ. («Ποια σημαία κατέβασαν από την Ακρόπολη;», εφ. «Χρυσή Αυγή», 11.5.2011).

Και μετά την είσοδο της ναζιστικής οργάνωσης στη Βουλή, τον Οκτώβριο του 2012, θα διαβάσουμε νέο ιστορικό πόνημα, όπου επαναλαμβάνονται τα ίδια:

«Είναι τεράστιο ψεύδος ότι ο Γλέζος κατέβασε την γερμανική σημαία από την Ακρόπολη! Αυτό ήταν αδύνατον! Διότι, όλοι οι στρατοί του κόσμου κάνουν έπαρση σημαίας τις πρωινές ώρες και υποστολή με την δύση του ηλίου. Αποκλείεται, λοιπόν, ο γερμανικός στρατός της εποχής εκείνης να μην είχε υποστείλει την σημαία. Άρα, οι Γλέζος και Σάντας ανέβηκαν ανενόχλητοι στην αφύλακτη Ακρόπολη τη νύχτα και αφήρεσαν (έκλεψαν) τη γερμανική σημαία από κάποιο κουτί, εντός του οποίου ήταν τοποθετημένη και διπλωμένη. Πού είναι, λοιπόν, ο ηρωισμός των;» (Γ.Δημητρακόπουλος, «Ο αντεθνικός βίος και η πολιτεία του κομμουνιστού Μ. Γλέζου»,24.10.2012).

Η επίθεση αυτή των ναζιστών οφειλόταν στο γεγονός ότι με δηλώσεις του ο Μ. Γλέζος είχε καταγγείλει τη Χρυσή Αυγή ως «ένα κόμμα στην ουσία του αντεθνικό, με χαρακτηριστικά εγκληματικής οργάνωσης, που δεν διστάζει να βυσσοδομεί χυδαία, εκμεταλλευόμενο τα ένστικτα μιας κοινωνίας που καταρρέει» (23.10.2012).

Είχε απαντήσει αυθημερόν με το γνωστό του ύφος ο υπαρχηγός της ναζιστικής οργάνωσης Χρήστος Παππάς:

«Τιμή μας και καμάρι μας να μας υβρίζει ένας Γλέζος. Δεν τιμάω και δεν έχω σε καμία υπόληψη τον υμνητή του Χότζα, τον καταδικασμένο από την ελληνική δικαιοσύνη εγκληματία σταλινικό Μανώλη Γλέζο. Το δυστύχημα είναι ότι αυτός ο εσχατόγερος όπως και ο εσχατόγερος της Δεξιάς Κώστας Μητσοτάκης θα κηδευτούν με λεφτά που θα πληρώσει ο ελληνικός λαός (δημοσία δαπάνη)».

Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης με ένα τουίτ έδωσε μια πειστική ερμηνεία για το μίσος που ξεχειλίζει από τη δήλωση του ναζιστή βουλευτή:

«Το χυδαίο παραλήρημα της Χρυσής Αυγής εναντίον του Μανώλη Γλέζου έχει εξήγηση: δεν μπορούν να του συγχωρήσουν ότι κατέβασε τη σημαία τους από την Ακρόπολη!» 

Και είναι αλήθεια ότι ο μόνος που ανάρτησε σε ελληνικό έδαφος τη γερμανική πολεμική σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό μετά την απελευθέρωση είναι η ίδια η Χρυσή Αυγή, όπως έχει αποκαλύψει η «Εφ.Συν.»:

➤ είτε σε τελετές μύησης των νέων μελών («Οι ναζιστές αυτοκαρφώνονται», «Εφ.Συν.», 24.6.2014)

➤ είτε στις συναυλίες μίσους με ξένους ομοϊδεάτες τους («Χ.Α.: Ζήτω οι κατακτητές μας!», «Εφ.Συν.», 22.1.2015).